Net toen we op pad wilden gaan voor een lange verkenningstocht naar een brede oversteekplaats in de Semois, bleek Titan een ijzer kwijt te zijn. Het zal wel ergens in de wei liggen. Jammer dan, zet hem maar weer terug. Maar we hebben tenslotte drie paarden, neem dan een van de meisjes mee (ik zeg altijd 'de meisjes' als ik het over Jay en Harissa heb). Dat gebeurt niet dikwijls, maar dit was een goede gelegenheid dus R vertrok op Harissa. Halverwege wisselden we, zodat hij ook Jay kon uitproberen. Die is aan de kleine kant voor hem maar sterk is ze wel. De stijgbeugels moesten wel zes gaatjes langer.

We reden een groot rondje richting Straimont met een steile afdaling erin. Bovenaan even genieten van het uitzicht. Wat is het hier toch overal prachtig, ongeacht welke kant je op gaat.

Het mooie voor mij was de gelegenheid om eens goed van opzij naar Harissa te kijken terwijl ze draaft en galoppeert. Als je erop zit, zie je alleen de hals en de oren, en als je ernaast loopt te wandelen kun je haar wel goed bewonderen maar dan draaf je zelden en galopperen is er al helemaal niet bij. Wat is ze toch mooi, wat een prachtig dier. Niet dat ik dat niet allang wist, maar het werd me weer eens heel erg duidelijk.

En verder? De meisjes deden het allebei prima, R vond Jay comfortabeler galopperen dan Harissa, maar Titan uiteindelijk het comfortabelst. Dat zal ik dan ook maar eens gaan ervaren. Zes gaatjes korter die beugels en een laddertje ertegen, en hop, erop! Volgende week, als Fred er nieuwe ijzers onder heeft gelegd.