Om te beginnen een heldhaftige klus. R sleep met de haakse slijpmachine de drempels van de vier boxen weg, een karwei dat wel even gelogd mag worden als mijlpaal. Het zal ons leven gemakkelijker maken als er weer eens uitgebreid in de boxen geplast is. Vroeger deden onze paarden dat niet, maar Stracciatella is ermee begonnen en heeft de anderen op een idee gebracht; alleen de dames, Titan doet zulke dingen niet.

Voortaan in zo'n geval hup! een emmer water erbij en de zaak kan zo de box uit gedweild worden en de goot in, in plaats van beetje bij beetje met de trekker in de mestschep en dan in de kruiwagen. Daar heb ik lang naar uitgekeken, fijn dat het gebeurd is.

Denk niet dat voor dit karwei, dat gepaard gaat met vonkenregens, snerpend lawaai, ijzervijlsel en de geur van brandend metaal, de paarden even elders worden ondergebracht. Tijdens de verbouwing gaat het paardenleven gewoon door. De veulens vonden het heel interessant en stonden er in het begin met hun neus bovenop. Toen ik de camera eenmaal bij de hand had was de interesse alweer half over. Gewoon, een van die dingen die de mensen doen. Kun je het eten? Nee? Nou, dan liever de tanden gezet in de kersverse zinken regenpijpuitloop in de goot, het enige stukje pijp dat bereikbaar is. Niet lekker, maar dan zit er toch in elk geval een deuk in, dan is het nieuwe er definitief af.

Verder zijn er twee dingen logbaar, toch ook soort van mijpalen. Ten eerste waste ik de ramen van de logeerkamer. Dat was, eh ... nog niet zo vaak gebeurd. Het is een raar karweitje want het moet hurkend onder de porte-à-faux gebeuren, geen staanplaatsen daar, maar dat de logees nu ook eens naar buiten kunnen kijken is wel de moeite waard.

Ten tweede moet ik vastleggen dat we al een maand een nieuw dak hebben, nu inclusief goten en regenpijpen, en dat er nog niet één fatsoenlijke regendruppel gevallen is. Grrr.