Niet dat we erop zaten te wachten maar vrijdag zorgde de grijswaterinstallatie voor afleiding van de dagelijkse gang van zaken. Paarden, toiletten en wasmachine gebruiken regenwater uit de 6500-litertank en als die leeg is, zoals nu na enkele weken droog weer en paarden die met regelmaat hun watertonnen omkiepen, moet er een klep omgaan om automatisch over te schakelen op gemeentelijk leidingwater. Maar de klep werkte niet. Geen spoel- en paardendrinkwater, natuurlijk vlak voor het weekend en geen antwoord van de installateur. Grrr. We brachten de middag ondergronds door in de tank om hem schoon te maken, nu die toch leeg was. Emmertje na emmertje met de hand omhoog takelen. Het was wel lekker koel daar beneden. R improviseerde een bypass zodat we toch water hadden. Hoera voor een handige echtgenoot, mits die bovendien van paarden houdt.

Zaterdag vergaten we het leed even tijdens de eerste trainingsrit van het seizoen. Prachtig rijweer en overal frisgroen gebladerte. Een snee brood tussendoor, tot de picnic. De foto's vertonen weer 'oma te paard'. Meestal vind ik het best meevallen met de rimpels maar die aan de achterkant zie ik normaal niet.

Het thema van de rit was dit keer: beheerst een steile helling af en op. Sunshine deed het voor met Tip, die het al eerder had gedaan. Zo, dat was steil.

Daarna Harissa en ik, op een iets minder heftige afdaling, wel steil maar niet zo lang. Het ging goed. Alweer wat geleerd en nu kunnen we thuis oefenen, hellingen genoeg.

Verder maar weer. Op dergelijke snapshots lijkt oma nog wel een tijdje mee te kunnen. We reden nog een steil hellinkje op, gevolgd door een flinke beheerste galopsessie ter instructie van Titan, die Harissa gemakkelijk dravend bijhield (17 km/u). De laatste km (à 6 km/u) liep ik naast Harissa, dat is goed voor de soepelheid van de knieën (die van mij).

En zondag thuis something completely different. Carlo had wat spullen meegebracht om ons afgelegen Walen de lange rit naar het verre noorden te besparen. Zadels, dekjes, kleding, boots. Zelf hadden we weinig nodig, die laarzen zijn wel verleidelijk mooi en die wollen dekjes prachtig, maar ook bijna onverslijtbaar en de onze van zes jaar oud zijn nog prima. R scoorde alleen een nieuwe broek.

Tussendoor ging ik even mee naar Pin, waar een zadel op een paard gepast moest worden. De manege daar is zo nieuw dat men bang is dat het beton slijt als er paarden heen en weer lopen. Niet relaxt. Thuis was het wel gezellig. Gewoon een paar paardenvrienden en bekenden, en wij hoefden niets anders te doen dan de carport ter beschikking te stellen en wat te drinken aan te slepen voor mens en hond.

Ik vergat bijna te loggen dat de nieuwe bank is geleverd, maar we hebben nog geen tijd gehad om erop te zitten. Nu ja, heel even wel, maar het wachten is op een regendag.

Ook niet stil zat de kerstbomenplanter aan de overkant, die zaterdag toen wij weg waren bijna zijn hele perceel vol boompjes wist te krijgen. En vanochtend hoorden we zijn ping! ping! alweer voor het laatste stukje. In de bak achter de grote tractor zitten twee mannetjes, die bij elke ping! een boompje van 20 cm grijpen en in de grond drukken. De boskabouter, die daar achter een perceel vol vertroetelde maar slecht gedijende loofboompjes heeft, sprak schande van de kerstbomenexploitatie. De grond wordt compleet doodgespoten, ook de komende jaren komt daar geen onkruid op, en dat alles omdat de mensen aan het einde van het jaar twee weken een boom in huis willen hebben. Het is produceren van niks, vond hij, en we gaven hem gelijk. Wat een onzin eigenlijk. Maar goed dat wij er al jaren niet meer aan meedoen.

On a brighter note: vanochtend hoorde ik voor het eerst dit jaar de koekoek.