Alweer een paar mijlpalen. Het ruïneveld en achterveld zijn gesleept en klaar voor de winter. De paarden kunnen via het stripbegrazingsysteem nog wel twee weken aan de overkant blijven lopen, schatten we, terwijl we vorig jaar al veel eerder hooi begonnen te voeren met maar drie paarden. Het is een goed grasjaar geweest voor ons, niet te droog niet te nat, plus dat we goed weilandonderhoud hadden uitgevoerd.

De grootste mijlpaal was vanmiddag de afspraak bij de notaris voor de overdracht van ons nieuwe bosperceeltje. Alle verkopers (drie broers en een zus) en wij kwamen opdagen, we zetten met zijn allen de vereiste parafen en handtekeningen, ik struikelde over het notaristelefoonsnoer en voilà: dat strookje bos was van ons. Champagne! riep R en de notaris vond dat best grappig maar er werd niets geschonken. Het was ook maar een heel klein aktetje, zo'n strookje gekapt bos heeft haast geen waarde. Alleen voor ons is het heel belangrijk.

Nu zijn we dus officieel bosbouwers geworden. Maar niet heus want wij gaan daar geen sparren 'verbouwen'. Wel hebben we een mooi berkje geplant in het midden, waar twee paden elkaar kruisen. Niet dat er gebrek aan berken is in onze nieuwe wildernis, er komt van alles op, berk vlier lijsterbes vuilboom eik en beuk, maar gewoon. Omdat het leuk is.

De paar sparretjes die aan de rand opkwamen heb ik daarentegen genadeloos afgeknipt. Nu zijn ze nog klein maar als je een paar jaar niet oplet heb je zo weer een sparrenbos. En daarvan zijn er al genoeg in de omgeving.