Ik had laatst frambozen geoogst in het strookje gekapt bos achter ons huis. Die frambozen waren niet van ons maar er komt daar nooit iemand anders. In september 2014 zijn de sparren op dat perceel gekapt en daarna is er niets meer mee gebeurd. De eigenaar, een houtexploitant, liet het vooralsnog verwilderen. Mooi. Wij houden wel van verwilderd.

We hadden het er weleens over gehad dat het leuk zou zijn als er op dat strookje geen nieuwe bomen werden geplant. Ten slotte, voor je het weet ben je 40 jaar verder en heb je weer zo'n donkergroen dreigende bosrand pal achter de omheining. Bovendien zijn er sparren genoeg in de directe omgeving, helemaal niet nodig om er precies achter ons huis nog meer neer te zetten. Als we dat wilden voorkomen zouden we het zelf moeten kopen, maar ja wat moet je ermee. Weiland van maken mag niet, we gaan ons niet plotseling op de bosbouw storten en verder zijn er geen opties. Of toch. We hebben dat degelijk nagevraagd en de eigenaar van grond met bosbestemming waar het hout vanaf is gehaald, is niet verplicht tot heraanplanting. Die grond is dan niets waard, maar laten verwilderen mag.

Kort en goed, er was even onderhandelen en wat geduld voor nodig maar het strookje is nu van ons. Joechei. Er is in de afgelopen drie jaar al volop vlier, lijsterbes, brem, beuk en eik opgeschoten, heel veel bramen en frambozen en allerlei kleiner gewas. Afwisselend, kleurrijk en onoverzichtelijk. Plus de berk die eenzaam overbleef toen alle sparren gekapt waren, en die wij al jaren 'onze berk' noemen omdat hij al zichtbaar is vanaf de andere kant van het dorp als je aan komt rijden, net achter ons huis. Home sweet home denk ik als ik hem in de verte tegen de lucht zie afsteken, en nu is het echt onze berk geworden.

Zodra de zaak beklonken was, rende ik de bosrand in met een emmertje en plukte genoeg bramen voor vier potten jam. Feestjam. Er staan nog veel meer bramen, allemaal van ons nu, maar die zijn nog niet rijp. Niet dat ik van al die bramen jam wil maken maar het zou kunnen, het gaat om het idee. Vlierbessenjam kan ook, binnenkort. Of niet, en dan zijn ze voor de vogels.

Het is een leuke gedachte dat een stukje van deze aardbol van ons is. Een heel klein stukje, maar precies genoeg voor ons, de paarden en Het Ventje. Grond met zand en stenen erin, planten erop, kleine diertjes, kevers, regenwormen, grassen, bloemen waarvan wij niet weten hoe ze heten, groene kikkers, veldmuizen en nog veel meer. Plus de kolom lucht erboven tot in het heelal. Daar mag van ons af en toe een vliegtuig doorheen vliegen, maar niet te veel. Vogels onbeperkt. Buizerds mogen erin rondscheren zoveel als ze willen, dat deden ze al want buizerds zijn vrije vogels. Zwaluwen ook, gaaien, spechten, roodstaartjes, en nog veel meer.

Wat een rijkdom. En we hebben nog een Plan, maar daarover later meer.