Maandag kreeg Gygy les in alleenthuiszijn. Home alone. R en Sunshine gingen op pad met Titan en Jay, en Harissa aan het halstertouw, en ik stelde me verdekt op in het tractorschuurtje om een oogje in het zeil te houden voor het geval Gygy in paniek door de omheining zou rennen of erover probeerde te springen. Maar het ging goed. Na tien minuten rondrennen en hinniken bedaarde ze en kon er een grasje worden geknabbeld. Alweer een onderdeel van de opvoeding afgestreept.

Gisteren kwam Sunshine met Gygy spelen in de roundpen, ze hoefde deze keer niets te leren maar stak natuurlijk toch wel weer iets op, zoals niet bang zijn voor een ristelend plastic zakje aan het uiteinde van de carrot stick, en in geval van toch bang: niet bovenop de mens aan de andere kant van het halstertouw springen. Daarna kreeg ze een grondige was- en knipbeurt met shampo, tondeuse en schaar. Gygy onderging het allemaal zonder fratsen. Wij keken toe en staken onderwijl ook van alles op, dat gaat altijd zo als Sunshine er is. Die doet nooit zomaar wat, zelfs niet als er gespeeld wordt. Gygy ziet er nu keurig uit en geurt als een kapsalon.

Onderwijl kreeg ik een sms-je om de maten op te geven van onze sponsorpolo's. Sponsor? Polo's? Het is voor de wedstrijd in september in Florac waar wij als grooms optreden, en de ruiter én haar grooms krijgen een polo met logo-opdruk van haar hoefsmid. Alweer een polo, ik associeer dat kledingstuk met het golfspel, de donkerblauwe blazer, en de gele lamswollen trui om de schouder, en heb er dan ook nog nooit een gehad, tot mijn eerste wedstrijd want toen moest het. Men mag daar geen T-shirt of zomaar een hempje aan. Ik bestelde online twee zwarte en ontdekte dat ze heel praktisch zijn. Geen gedoe met eronderuitpiepende bandjes, decolletés en dergelijk gefladder meer. Zo zie je maar weer, ik ook altijd met mijn vooroordelen. Niet dat ik ze nu mooi vind, maar straks krijgen wij grooms er dus een met een bescheiden smidslogo, dat is toch wel weer sjiek.

L'eau dure est arrivée. De gemeente levert ons sinds kort harder water (in ruil voor meer druk) maar daar merkten we nog niets van. Tot gisteren: thee met vellen. Vanaf dat moment zetten we thee van regenwater, tot nog toe zonder er ziek van te worden. Het wordt toch gekookt? We zullen zien hoelang dat goedgaat.

In het strookje achter het huis waar in 2014 de bomen zijn gekapt, groeit alles er weelderig op los, vlier, lijsterbes, beukjes, berkjes, eikjes, grassen, enorm veel bramen. En frambozen, die nu rijp zijn. Het zijn er heel erg veel en ik eet ze allemaal alleen op. R wil ze niet (wormpjes!) en verder zijn hier heel weinig kapers. Het is waar dat er wel eens wormpjes in zitten maar daar moet je gewoon niet op letten. Die wormpjes lijden veel erger dan jij als je ze opeet en frambozen zijn onweerstaanbaar lekker.

De zwaluwen slapen 's nachts toch nog in hun nest, hutjemutje op elkaar. Alleen niet elke nacht. We weten niet waar dat van afhangt.

En dan nu een logje. We zitten binnen. Het is alweer bloedheet: 32° of het niks is.