Laat ik eens even de stand opnemen. Waar is een weblog anders voor.

De carport. Hij staat, hij is goed, en er ontbreekt nog maar één op de foto onzichtbaar paneeltje rechtsachteraan, waarvoor de carportbouwers binnenkort terugkomen. Ja nee, echt. Ons huis lijkt nu net een huis met maar liefst vier verdiepingen. En handig dat hij is, R kan nu zijn klompen droog buiten laten staan, hij kan friet bakken zonder regen sneeuw of hagel in de olie, hij kan zagen wanneer hij maar wil, de paardendekjes kunnen drogen in de buitenlucht ook als er eens een bui dreigt, en Het Ventje heeft er een prima uitkijkpost bij. Hij heeft ook uitkijkposten bij de voordeur, in de snippers bij de keukendeur en op het terrastafeltje, maar die zijn niet overdekt. Armoede. Je vraagt je af hoe hij het tot hiertoe heeft kunnen volhouden. Zodra dat paneeltje geplaatst is en R een vlonder heeft gemaakt, kan ik er het haardhout gaan opstapelen, de oorspronkelijke reden dat we over een carport zijn gaan nadenken. Dat hoeft dan niet meer buiten en/of in de garage te liggen en je kunt erbij om het kacheltje te vullen ook als er een halve meter sneeuw ligt. Een carport is onmisbaar voor zoveel doeleinden. Je zou er zelfs de auto in kunnen zetten. Ja, doe eens gek. Zodadelijk gaan we eten bij Au Stop - op de allereerste dag dat het restaurantje open is - en als we daarna weer thuiskomen, proberen we dat eens uit. Kijken of hij past.

Verder hebben we sinds kort weer vier paarden in de wei. Liggend de drie van ons en staand Gygy, het veulen van Sunshine, een Quarter Horse van een jaar oud.

Het is een lief diertje en ze blijft een jaar, of twee. Eindelijk uitzicht op vier effen bruine paarden. Dat bevalt mij, en tenslotte zijn wij degenen die er de hele dag tegenaankijken.