Voorheen gebruikte ik het straatnaambordjespaaltje als ik snel de wei uit wilde en niet helemaal omlopen via het hek. Bovenaan vastgrijpen en af laten glijden. Dat ging nu opeens niet meer, met dat dikke max-50-bord en het straatnaambordje, dat de gemeente laatst alsnog eronder is komen monteren en dat scherpe randen heeft. Als ik me daaronder moest vastgrijpen kon ik net zo goed meteen op de openbare weg gaan liggen.

Die onhandige situatie is nu verholpen. De bordjes nemen evenveel plaats in als voordien maar dit geeft meer grip. Een zelfredzame bewoner trekt niet voor elk wissewasje bij de gemeente aan de bel.

Afgelopen week maakten we een paar mooie kortere ritten en een langere, om weer eens de Semois in te kunnen, en zaterdag zetten we Titan en Jay in de trailer voor een rit samen met nieuwe kennissen, die les krijgen van Sunshine. Als schaduwhaag hebben die mensen een jaloersmakende rij hoge oude grillige loofbomen, schitterend. Zo krijgen wij ze niet meer, of we moeten een paar honderd jaar oud worden.

Zelfde regio, zelfde soort landschap, maar af en toe in de trailer en op onbekend terrein is goed voor de paarden. Ze laden altijd keurig, maar je moet het onderhouden.

Vrijdag bekeken we in het dorpshuis de film 'wonen in Suxy', die de jongetjes van het Maison des jeunes in de herfst zijn komen opnemen. We kwamen best goed over op het witte doek, al zeggen we het zelf, de dropjes in de wangzak waren hoorbaar aanwezig maar het overige publiek dacht waarschijnlijk gewoon dat wij altijd zo slissen.

En zondag traden we weer aan als groom voor 'onze' endurance ruiter, over 60 km ditmaal, met een ander paard. Het weer was even nat als vorige keer. Ze reed een stukje verkeerd, en dat overkwam ook onze andere ruiter (die desondanks eerste werd op de 40 km). Dat verheugt mij, want heel lang geleden ben ik zelf eens 8 km te ver gereden tijdens zo'n wedstrijd - en dus ook het hele eind weer terug - zodat ik 86 km aflegde in plaats van de geplande 70. Dat heb ik altijd toegeschreven aan mijn hopeloze richtinggevoel, en het is geruststellend om te weten dat het ook ruiters kan overkomen wier hersens op dit punt wel goed in elkaar zitten.

Wat ten slotte de voortgang van Kir betreft kan ik melden dat ze zojuist heeft ontdekt dat steigeren heel leuk is en dat ze met de voorbeentjes al zo hoog komt als mijn wang. Auw! Die is nu blauw. Dat is voor één keer wel leuk, maar als ze eenmaal groot is mag ze ook niet steigerend op iemand afkomen. Zelfs Titan begon mee te doen. Het is spelen, maar we gaan dit gedrag wel ontmoedigen.

Er zijn nu eenmaal dieren die je wel en dieren die je liever niet op je nek laat springen.