Donderdag was het tijd om een kansloos sparretje tot kerstboom te promoveren. Als er uit een hoge spar een sparappel valt die niet door de vogels of eekhoorns wordt leeggegeten staan het jaar erna op die plek dertig minisparretjes elkaar te verdringen. Die worden door de bosbouwers in het kader van het betere bosbeheer gerooid, maar aan de perceelranden blijven dergelijke kleuterwoudjes vaak staan. De kunst is om een exemplaar te vinden dat aan alle kanten takken heeft. Uit de verte lijkt het vaak een mooi rond boompje maar van dichtbij zijn het er dan vijf dicht op elkaar, met elk maar takken aan één kant. Maar we vonden een mooie.

Zaagzaagzaagzaagzaag, klaar. En nog een kleintje voor bij de voordeur, met kluit, maar alleen om hem goed rechtop te laten staan. Denk niet dat we hem na afloop in de tuin gaan planten, er staat al meer dan genoeg epicea in de wijde omtrek. Kerstballen en versiering in overvloed nu alles uit de opslag is gekomen. Lichtjes, kaarsjes, linten. Ik had dit jaar heel veel zin in versieren, de eerste keer in het nieuwe huis.

Het is heerlijk om hier te wonen en niet meer heen en weer te hoeven rijden naar het huurhuis, niet meer buiten bij de vuurkorf te hoeven zitten voor wat warmte, niet meer half-af, niet meer in-aanbouw. Het huis is af, alles werkt, de tuin is aangeplant, het is goed, we wonen, we zijn thuis. Om dat te vieren zette ik alle lichtjes op tafel die we maar hebben, hier en daar nog wat kaarsen, kransen en andere tierelantijnen. Sfeer.

Zo zaten we erbij toen de Club des jeunes aanbelde. Ze wilden rechtsomkeert maken toen ze zagen dat we net aan tafel gingen maar wat geeft het, beter eten opwarmen dan bezoek opwarmen. Deze keer waren ze met zijn zessen, slechts één meisje. We kregen elk een suikermannetje in plaats van de traditionele chocoladekoekjes en wij waren hun eerste adresje vanavond. Een biertje, chips en een gemoedelijk babbeltje, en na een half uur weer verder. Tot volgend jaar.