Na de paardenzegenarij te Muno van laatst wilden we eens zien hoe het toegaat op grotere schaal. In Saint Hubert, het centrum van alle jachtactiviteiten in de Ardennen. Het is maar een half uurtje van hier en een mens moet zijn regio verkennen.

Wat zal ik zeggen. Er waren maar een stuk of 30 paarden en die deden heel weinig. Ze stonden stil op het plein voor de basiliek. Op zich juist wel bewonderenswaardig, stilstaan met al dat publiek, die hoornblazers en die vendelzwaaiers, tot de hoogmis eindelijk uit was. Wij zien die van ons dat nog niet doen, maar gelukkig is er ook helemaal geen reden om onze dieren aan dit soort gedoe bloot te stellen.

Zelf konden we het niet zo lang volhouden, ik verging van de honger, en zodoende misten we het hele zegenen, daar we ons toen net tegoed stonden te doen bij de hutspot-met-worst-kraam.

Honden waren er in heel grote aantallen, soorten en maten. Deze lobbesen zijn Chiens de Saint Hubert en hun kennel lag om de hoek. Ik zeg het maar, mocht iemand zich tot het ras aangetrokken voelen dan weet men waar de pups te verkrijgen zijn.

We wierpen na de mis een blik in de basiliek. Kolossaal marmer en houtsnijwerk, reusachtige evangelistenbeelden, non-stop-biechtgelegenheid. De opperprelaat hielp zelf mee de bidstoeltjes opruimen en er was ook een dame in kazuifel, dat kwam wel progressief over.

Maar er was ook een geestelijke met een soort stempel waarmee hij een rijtje gelovigen het voorhoofd bedrukte. In zo'n geval worden mij (katholiek opgevoed) door R (gereformeerde achtergrond) allerlei vragen gesteld ('wat heeft hij daar, waar is dat goed voor'), maar ik had geen flauw idee. Al ben ik een verstokte afvallige, ik weet er vaak nog best wat over te vertellen, maar deze ceremonie was mij onbekend. Het gaat mij ook compleet boven de pet hoe iemand bij zijn volle verstand dit soort bijgeloof kan staan uitdelen maar kijk, er is blijkbaar vraag naar.

Eenmaal weer thuis was er nog een verrassing. De oprit stond opeens vol jongetjes en een meneer, die wilden weten of ik bereid was zes vragen te beantwoorden en of ze dat mochten filmen. Project van de Club des jeunes. Camera, statief, microfoon, heel professioneel. De interviewer was een achtjarige. R kwam me versterken. Het feit dat we allebei net enkele dropjes in de wangzak hadden gestoken, zal tezijnertijd bijdragen aan het realiteitsgehalte van de film. Ze waren van plan om de hele bevolking van Suxy te ondervragen dus de film komt niet voor februari af, maar dan gaan we zeker kijken.

Een van de vragen was: 'voelt u zich Gaumaise of Ardennaise?' Ja zeg. Ardennaise natuurlijk. 'En waarom?' Omdat ik thuis ben in de Ardennen!