Zaterdag kwam Eric, een van de vele broers van Olivier, onze trailer lenen. Hij heeft een vrachtwagen voor het vervoer van zijn Ardenners, waar hij mee ment, maar nu moest de pony van zijn dochter ook nog mee en die paste er niet meer bij. Wat gaan jullie doen, vroeg ik, is er een menwedstrijd? We hebben hem weleens bezig gezien en dan gaat het er hard maar nauwkeurig aan toe. Nee, deze keer ging het niet om de zege maar om zegen. Zondag was het paarden zegenen in Muno, een dorp aan de Franse grens op 20 km van hier, met jachthoorn blazen, vin chaud drinken en andere folklore.

Dat leek ons ook wel leuk. Niet dat wij bijgelovig zijn en onze paarden doen het zonder zegen prima, maar het is een goede ervaring voor ze. Veel mensen, andere paarden, muziek, dan wennen ze daar aan. Laten we een keer gaan kijken wat het inhoudt, dan kunnen we een volgende keer misschien meedoen. Dus, zondag op naar Muno.

Er waren zeker 80 paarden, aangespannen en bereden, alsmede vele honden en een geit, die ook om zegen waren gekomen. De zegen zelf werd uitgesprenkeld (als dat het correcte woord is) door meneer pastoor. Bijzonder was dat meneer pastoor zwart was. Met al die afvalligheid hier zijn er weinig autochtonen voor dit ambt en moeten de Afrikanen ons hun missionarissen sturen. Nog even en de Zimbabwanen gaan melkflesdoppen sparen voor de missie in Europa (dit laatste is alleen begrijpelijk als u minstens even oud bent als ik en godsdienstig opgevoed).

Daar sprenkelt hij, in die witte jurk. Hij deed het met vaste hand en zichtbaar welbehagen. De paarden kregen een broodkorstje uit de grote mand en de ruiters een kadetje, de hoornblazers speelden en de fanfare schetterde. Dat maakte sommige paarden wel nerveus. Wij waren blij dat we die van ons niet bij ons hadden. Al die drukte, lawaai en vooral koetsjes met snuivende Ardenners ervoor, daar is Titan nog niet helemaal aan toe. Eerst thuis maar eens oefenen met het karretje van Olivier, totdat het allemaal wat beheersbaarder is geworden.

Al met al was het een leerzame ochtend. Het motregende, de paarden defileerden langs de prelaat, we inspecteerden iedereens uitrusting, de toestand van de hoeven en de zit van de ruiters. Er waren veel enorm grote rijpaarden en een aantal heel kleine shetlanders met een peuter erop, aan het halstertouw begeleid door hun moeder. We troffen ook nog onze oude malle buurman uit Les Bulles. De enigen die we niet zagen waren Eric en zijn dochter. Morgen komt hij de trailer terugbrengen, dan kunnen we vragen wat ze er eigenlijk mee gedaan hebben. Wij waren wel in Muno, en jullie?