En daar ging weer een perceeltje sparren plat, tegenover ons ruïneveld. Veertig jaar groei weg in een dag. Of twee. Donderdag begonnen, maandag ligt alles al netjes op stapels en zijn de machines weer vertrokken. Straks komt de stammentransporteur en dan is dat veldje leeg. Alweer een streepje meer winterzon in ons weiland.

In verband met zon en storm hebben wij belang bij het laatste perceel dat nog overeind staat. Wat zon betreft staat het in de weg aan ons zonnepanelenplan. Panelen hebben natuurlijk pas zin als ze niet meestentijds in de schaduw van die bomen staan. En wat storm betreft is dit het laatste stuk waarvan bij westenwind nog bomen op onze omheining en de schuilstal kunnen omwaaien. Monsieur P was twee jaar geleden wel van plan om zijn bosje te laten kappen maar er gebeurde niets. Nu kondigde hij aan dat het zou worden uitgedund en dat de overblijvende bomen nog jaren kunnen doorgroeien.

We zullen zien. Er is weliswaar gemarkeerd welke stammen moeten worden uitgedund maar dat was twee jaar geleden ook al zo en die bomen staan er nu nog, met hun ietwat verbleekte markering. Het hangt af van de houtprijs en van monsieur P's uithoudingsvermogen. Zodra er echt een forse herfststorm uit het westen opsteekt krijgen zijn nu onbeschermde bomen de volle laag. Dat wordt omwaaien, afknappen en ontwortelen. Het is niet dat wij iemand bosbouwschade toewensen maar dat is wat je overal ziet gebeuren met bos waarvan de belendende percelen worden gekapt.

Een bomeneigenaar kan uitrekenen dat het voordeliger is om dat hout te laten kappen dan om het aan splinters te laten waaien. En als wij zelf mogen kiezen hebben we ook het liefst dat de zaak niet ongecontroleerd omwaait maar netjes wordt omgezaagd.

We zien het wel gebeuren. Veertig meter hoogte is tenslotte weg in een dag. Of twee.