We zijn weer thuis. Twee dagen hebben we meegedaan dit keer en dat was ook wel genoeg. Twee lussen rond Botassart, in totaal acht keer de Semois door, heuvelruggen, afdalingen, dorpjes, en heel veel stenen.

Alles is goed gegaan, maar over het geheel genomen waren het geen relaxte ritten. Onze paarden zijn zoveel leven om zich heen niet gewend. Een heleboel andere paarden, ezels, toeristen, fietsen, en vooral: wagentjes. Ratelratelratel! Wat was dát!!!

Titan en Jay zagen en hoorden voor het eerst van hun leven aangespannen paarden en dat viel ze niet mee. Wat ratelde dat, wat snoof het, wat klepperde het en wat een monsters waren dat, in hun ogen. En oren. Zij hoorden een karretje al van veel verder aankomen dan wij. Zodra ze onrustig werden, wisten we: daar komt er weer een achter ons aan.

Doordouwers, die menners, er wordt stevig doorgedraafd en soms duiken ze zomaar op vanuit een zijspoor tussen het struikgewas. Wahaa! En veel plaats om te passeren was er meestal niet op die smalle bospaadjes. Eng? Heel erg eng! Vooral Titan raakte er helemaal van uit zijn doen en Jay moest er ook niets van hebben. We hadden af en toe onze handen vol aan ze.

De camera was niet mee en maar goed ook want met een zenuwachtig op en neer springend paard onder je is het lastig fotograferen. Maar dankzij de foto's van andere deelnemers op facebook kunnen we toch laten zien dat we erbij waren.

Het doorwaden van de Semois ging vlot. Diep is hij niet. Titan wilde graag eerst even met zijn voorhoef in het water graven, spetter spetter, en Jay zocht de enige diepe kuil op die het riviertje rijk is, zodat we toch nog tot de buik in het water kwamen. In draf erdoor leek haar ook wel een leuk idee, plons plons.

De eerste dag 27°, de tweede 21, en net toen we de tent inpakten barstte de bui. We propten alles nat in de auto en trailer en hobbelden het kilometerslange toegangspad terug omhoog. Dat pad bezorgde de paarden meer zweet dan al die griezelige aanspanningen bij elkaar.

Thuis galoppeerden de achterblijvers ons zo enthousiast tegemoet dat de modderkluiten tegen de gevel spatten. Zelf hadden we ook het gevoel dat we geen twee dagen maar twee weken weg waren geweest.

Dat was de Transsemoisienne 2015. Het was een goede ervaring voor de paarden en voor ons, maar thuis hoeven we gelukkig niet voortdurend op het vinkentouw te zitten. Nu eerst rust voor iedereen en over een paar dagen maken we in eigen omgeving weer een mooie buitenrit. Het is hier even prachtig als ginds, en het aantal aangespannen paarden onderweg bedraagt 0. Yeehaw!