Iedere maandagochtend is er réunion de chantier. Ongelooflijk veel beslissingen en beslissinkjes, elke week opnieuw, ook als de grote lijnen duidelijk zijn en er niet speciaal iets tegenzit. Waar moet deze schakelaar, kunnen die leidingen beter hier of juist daar, en wilt u de wanden van het toilet gepleisterd of betegeld. R is meestal de klos, hij heeft van ons tweeën het meeste verstand van schakelaars en leidingen.

Ik bracht intussen de paarden naar het ruïneveld (dat we gewoon zo blijven noemen, ruïne of geen ruïne) en ging een eind lopen met de hond van een van onze piepschuimers (vertel het ze niet, maar zo noemen we de Mannetjes voor het gevelinpak- en pleisterwerk). Het beestje heeft een stokmaat van nog geen 30 cm maar de tanden (en hersens) van een pitbull. Agressief is hij niet, maar heel zijn leven draait om het kapotbijten van zijn riem. Die is dan ook gemaakt van het soort singelband waarmee stammen op een bomenwagen worden vastgesjord. Als ik de riem omhoogtrek, komt de hond van de grond. Hij laat niet los. Geen wandeling die voor herhaling vatbaar was.

Om de ontwikkelingen bij de buren goed bij te houden, gingen we op inspectie. Toen de toren er nog stond en er nog niets gekapt was, kon de ruïne doorgaan voor een licht mysterieus spookkasteel, dat zachtjes door het dichte struikgewas heen schemerde, maar nu het heldere daglicht erop valt, is het gewoon een heel treurige bouwval. Er is nog geen sloper aan te pas gekomen, dit is de toestand na vijftig jaar verwaarlozing. Tijd dat hij platgaat. Niet meer te redden.

We telden de ringen van de onlangs gekapte knoepers van sparren. Honderd jaar oud minstens. Waarschijnlijk geplant als oprijlaan voor het kasteeltje in 1901, toen de fabrikant uit Brussel des zomers zijn vrouwvolk, kinders en dienstmeiden per koets naar Suxy liet brengen voor een maand of wat gezonde buitenlucht en groente en fruit van het land, door de dorpsbewoners op klompen met een mand aan de arm de heuvel op gedragen (zo stel ik mij voor, al weet ik niet of er in deze regio op klompen werd gelopen). In die tijd was ons achterafweggetje nog de hoofdweg maar het zal er rustig zijn geweest want niemand had een auto en al het vervoer ging met paard en kar, naar Chiny of zelfs helemaal naar de markt in Florenville (11 km).

Tenslotte van achter uit het weiland een impressie van wat piepschuim met uw huis doet. Alsof iemand een zak suikerklontjes in het landschap heeft leeggeschud ligt het daar, wit en alien. Goed zichtbaar tot zelfs aan de andere kant van het dorp toe.

Nog een paar weken en als het weer meezit, wordt alles mooi donkergrijs, behalve het middendeel, dat blijft licht.