Deze eerste septemberdag was speciaal omdat:

1) het ramen- en deurenbedrijf zou beginnen met kozijnen plaatsen. Ons huis dicht, echt wel een mijlpaal. Maar zaterdag (dus 0 werkdagen tevoren) kregen we een mail dat het pas de 10e gaat gebeuren. We hadden er echt naar uitgekeken en het bouwbedrijf was vrijdag nog haastig wat voorbereidend werk komen doen. Een eersteklas non-event. Grmmbll. Knars.

Achteraf pakte dat eigenlijk juist goed uit want:

2) zo hadden we alle tijd om het kappen van de laatste rij sparren achter het huis te volgen. Dat was de andere mijlpaal. Zestig jaar oud waren de bomen en die vier jaar dat wij er gewoond hebben, vormden ze de achtergrond bij alles wat we deden. Dit was afgelopen winter, maar naaldbomen zien er zomer en winter precies hetzelfde uit.

Na het werk van afgelopen week stonden er nu nog maar twee rijen overeind, pal achter onze houten omheining. Het mannetje zaagt, de machine duwt, de spar stort ter aarde. de ene spar na de andere. Kleine variatie: in plaats van duwen kan de machine ook via een om de boom gespannen kabel trekken. Dit alles op twee meter van de perceelgrens.

Stuk voor stuk gingen ze omver met grote precisie, onze omheining had geen schrammetje. De gaasomheining van Vincent, twee huizen verder, liep wel wat averij op maar aan het eind van de dag bracht een van de houthakkers hem een nieuwe rol gaas en een paaltje dat gesneden was uit een zojuist omgezaagde spar, een aardig idee. Dat geeft toch een zekere meerwaarde.

Mooi weer, indrukwekkende werkzaamheden, geen kozijnen die ons konden afleiden, zo konden we het proces de hele dag volgen.

Totdat er nog maar één spar overeind stond. Toen realiseerden we ons pas goed hoe hoog die bomen waren geweest. Vergeleken daarbij bestaat het bos erachter uit bonsaiboompjes. Dwergen in de schaduw van reuzen.

En zo is de stand: kozijnen 0, hoge bomen 0. Meer licht in huis, meer blauwe lucht, meer uitzicht en in plaats van die strenge rijen die op ons neerkeken nu een veel vriendelijker aanblik.

Een grote verandering. Telkens als ik even iets anders deed en er niet meer aan dacht, was er een momentje van 'hee wat gek, o ja, geen bomen meer'. Het zal wel snel wennen. En dan nu op naar de volgende mijlpaal graag.