We lieten de paarden los springen over twee lage hindernissen. Niet dat we ze tot springpaarden willen opleiden, maar af en toe een balkje hoort bij het leven en brengt afwisseling in de dag. Het is mooi om te zien hoe verschillend ze dat aanpakken.

Titan vat dat zo serieus op dat het aandoenlijk is om te zien. De eerste ronde zie je hem denken. Wat zijn dat, wat doen die balken daar. Dat is iets nieuws, wat zouden ze daar nu weer mee voorhebben. Moet ik daar naar toe of juist uit de buurt blijven. Willen ze soms dat ik erover spring. Zou dat mogen, en hoe moet het dan?

Een en al vragen. Hij wil het zo graag goed doen, maar hij weet in het begin nog niet wat 'goed' is. Dat wordt gaandeweg duidelijk en als hij na een rondje of twee door heeft wat de bedoeling is, springt hij beheerst en elegant keurig in het midden over de hindernissen. En als hij daarna weer tot stilstand komt kijkt hij ons slim aan: hey, zagen jullie dat, dat deed ik goed hè, ja toch? Ja? Natuurlijk Titan mijn jongen, goed gedaan, bravo, je bent de bovenstebeste.

Jay is een stuk nonchalanter. O, balkjes, cool. Daar kan ik wel overheen springen. Zagen jullie dat, hee, zagen jullie hoe goed ik dat deed! Nog een rondje, lekker scheuren, deze keer spring ik er scheef over. En nu maar over eentje, die tweede kan ik wel omheen rennen. Woehoe, leuk! Zo, nu eens proeven of die balken goed in de verf zitten. Huh, die knaag ik er zo af hoor, grrk chrrkk. Gaan we nu weer wat anders doen? Rollen of zo? Goed Jay, goed gedaan. Niet beheerst en elegant, maar dat hoeft ook niet als je nog jong bent.

Het mooiste is als ze met zijn tweeën tegelijk springen, geen teugels, zadel of halster om, waarna ze samen naar ons toekomen, snuffelen, kijken of we nog iets anders interessants voor ze bedacht hebben.

Fijnere paarden dan Titan en Jay bestaan niet, dat durf ik gerust te stellen. Of het moest Harissa zijn. Ja, alledrie samen op een gedeelde eerste plaats.