Zoals ik nu, zo moet Pitty's moeder zich gevoeld hebben (wie Pitty naar kostschool, Pitty in de tweede, Pitty's derde kostschooljaar etcetera etcetera niet kent, is of een man of veel jonger dan ik of allebei). Daar gaat je kind straks, naar kostschool ver van hier, waar het grote leren gaat beginnen. Krijgt ze daar vriendinnetjes, is het eten wel goed, zijn ze wel aardig genoeg tegen haar, mist ze ons niet te veel en bij wie moet ze uithuilen als het eens even te moeilijk is voor een jong ding? Als ik er niet bij ben!? Wie?!

Met al die vragen gingen we te rade bij Harissa's nieuwe juf. We kennen haar al, en ze wist de ergste zorgen weg te nemen. Bij Annick is ons bloedje in goede handen, ze leert iedere dag iets nieuws maar mag ook elke dag een paar uur buiten spelen en er wordt volop hooi verstrekt, dus of ze gezond eet hoeven we ons niet af te vragen.

En we kunnen haar opzoeken zo vaak als we willen. Nu is het een uur autorijden dus haar iedere avond gaan instoppen zal er niet inzitten, maar een keer in de week toch minstens. Zo kunnen we het leerproces volgen en er ook aan bijdragen. Niet dat we haar uitzwaaien en na een maand het kant-en-klare product terugkrijgen, daar voelen we niets voor. Ik wil zelf ook meedoen.

Om te beginnen is het voor een maand. Daarna komt ze weer thuis, zodat ze haar wintervacht nog volledig kan ontwikkelen, iets waarmee bij het gemiddelde kostschoolmeisje zelden rekening wordt gehouden. In het voorjaar komen er dan nog twee maanden bij voor de finishing touch, en nee, niet op een Zwitserse kostschool.

Over een week brengen we haar weg, en voor het zover is gaan we nog een heleboel leuke dingen doen. Waarover morgen meer.