Wat deden we ook alweer, gisteren en vandaag? De dagen zijn zo snel om dat ik niet aan loggen toekom. Maar deze keer weet ik het precies. In feite voel ik het nog overal, en R ook. Armen en benen vooral.

Het komt erop neer dat we stevig baalden. Olivier reed het land rond met zijn helse machine, de petite botteleuse, die zijn broer voor schroot had willen wegdoen, maar Olivier kreeg haar aan de praat. Ze deed het goed, slechts enkele balen kwamen eraf zonder touwtjes, en die moeten dan gewoon even opnieuw. Weinig boeren hebben nog zo'n apparaat om kleine balen van 10 tot 12 kg te maken, de efficiënte landbouwer is overgegaan op die grote hooirollen die je nu, al dan niet ingepakt, overal in het land ziet liggen. Die zijn veel minder arbeidsintensief, één mens en een dure machine kan het werk doen. Wij hebben veel liever de hanteerbare kleine baaltjes dan zo'n rol van 350 kg, waar je als gemiddeld mens zonder machine geen beweging in kunt krijgen.

Toen we helemaal klaar waren, voelden we wel enigszins met de efficiënte landbouwer mee. Over intensief gesproken ... In het land opstapelen, op de kar laden, wegbrengen, afladen, een hoge stapel bouwen in de schuur, en dat een paar keer. Ongeveer 150 balen per kar. Dat is een hele hoge lading, met R bovenop als hooikoning en ik als boerndeerntje op het spatbord van de tractor. Dat alles bij een temperatuur van meer dan 30°. Hoog kriebelgehalte. In de hooitijd is het altijd meer dan 30°, en het werk moet zo snel mogelijk klaar want er dreigt altijd onweer.

Maar het is gelukt. We zijn binnen. Op het droge. Onder de pannen. In totaal laadden we bijna 700 balen, de helft voor ons en de helft voor Olivier.

Het was hard doorwerken maar dan heb je ook wat. Genoeg te eten voor de paarden van de winter zonder te hoeven bijkopen. Autonoom. Een tevreden gevoel, dat heb je alleen als je zelf baalt.