Bijna vier weken offline, en dat in een nieuw land, een nieuw huis en een nieuwe omgeving. Hoe haal ik dat ooit in, logtechnisch gezien. Elke weblogger weet dat dat helemaal niet kan, maar ik doe een poging.

De eerste paar dagen moesten Ketti en Het Ventje even wennen, maar dat viel ze niet zwaar. Ze vonden het wel goed dat ze niet meteen naar buiten mochten. Niet te veel indrukken ineens, dat leek ze wel verstandig, en beetje steun zoeken bij elkaar. We hebben ze veel aandacht gegeven en veel met ze op schoot gezeten, wat niet vervelend is want Het Ventje spint dan zo hard dat het lijkt of er een straaljager overvliegt. Ze zijn vanaf het begin heel braaf geweest, ook 's nachts, zonder gemauw, en toen Het Ventje het concept 'kattenbak' eenmaal doorhad, ook zonder ongelukjes. 's Morgens komen ze ons rond half negen roepen, dan doen ze eerst een verkenningsrondje buiten en daarna is het ontbijten voor ons alle vier. Niet te vroeg, we hoeven gelukkig niet meer op tijd naar ons werk.

Het huisje is inmiddels ingericht. Het valt heel erg mee, het is lang niet zo klein als ik had gedacht en er is bijna geen sprake van 'behelpen'. De woonkamer is 10 x 4 m, groter dan menige studentenkamer waar ik heb gewoond, en wat we aan huisraad niet hebben opgeslagen past er vlot in. Voor we er introkken had ik het schoongemaakt, wat grotendeels achterstallig onderhoud was, maar ik was niet overal even precies geweest. Die beroete haard bijvoorbeeld, daar was ik niet eens aan begonnen. Het was toch allemaal maar tijdelijk? Intussen is die ook schoon (slechts tien minuten werk met Jif), want zo tijdelijk is het niet: het ziet er nu toch naar uit dat we ook tijdens de bouw van het nieuwe huis in het huisje kunnen blijven wonen. R heeft alles goed uitgemeten en het moet kunnen. De aannemer heeft tezijnertijd het laatste woord, maar die krijgt met mij te doen als hij zegt dat het niet kan. Voor mij geen stacaravan of nog een keer verhuizen. In elk geval hebben we het hier enorm naar onze zin en als het huisje niet in zo'n ouderwetse staat was (ongeïsoleerd, oliestook, donkerbruin eiken) zou ik er best willen blijven. De keuken is klein maar functioneel, slaap- en kleedkamer idem, en de badkamer petieterig maar nu R een paar vernuftige stopcontacten en schakelaars heeft aangelegd valt het behelpen daar ook erg mee.

Dit is het uitzicht vanuit de keuken, over het dorp. Wie goed kijkt, ziet Het Ventje op de rand van het 'zwembad' zitten. Tegen het eind van de week kan hij dat niet meer, want het is al bijna leeg en zodra het laatste ijs gesmolten is, gaat het plat, daarna vouwen we het op en gaat het naar het stort.

En dit is Suxy by night. Die 20 lichtjes. Verder is alles donker daar, en het belangrijkste op deze foto is dan ook het keukengordijn: witte katoen met ecru haakwerk. Zoooo landelijk. Vast in nachtwerk en kinderarbeid in elkaar gezet in Oost-Kirgistan, want het was maar 4,95 bij Hornbach. Ik vind dat het ons huisje helemaal gezellig en huiselijk maakt en ben er beretrots op.

Ten slotte het bewijs dat we nu echte Belgen zijn geworden. We zijn al goed aan het inburgeren. Zo waren we zaterdag op de receptie voor nieuwe inwoners van de gemeente Chiny (waar Suxy onder valt), waar we al drie dorpsgenoten hebben leren kennen. De buren en die daarnaast kennen we ook al. En op maandagavond is er dorpsaerobics, precies zoals in ons vorige dorp, dat is ook heel goed voor de contacten. En er is een manege vlakbij, in Moyen, waar ook les wordt gegeven.

Het leven in Suxy is begonnen.