Ik vergat nog vast te leggen dat op dinsdag-geluksdag de geraniums en een zak potgrond werden gebracht die door de gemeente aan ons bewoners beschikbaar zijn gesteld om de straat op te fleuren. Slechts goed voor twee potten bij de carport maar het inspireert, dus op woensdag haastte ik mij naar het tuinbedrijf voor meer potgrond en genoeg rode geraniums voor nog twee. Ik maak foto's zodat we over een paar weken kunnen zien hoe hard alles gegroeid is, of niet.

Verder nog witte en roze geraniums voor de twee aardewerken potten bij het roundpenterrasje, waarvan ik nu eindelijk onthouden had dat daar lichte kleuren nodig zijn anders vallen ze niet op onder de eiken, en wat fuchsia's voor het terras. Huishoudelijke genoegens voor het zomerseizoen.

Meer duurzaam bracht ik vijf conifeertjes mee die ik al eerder had uitgezocht, twee dwergdennetjes om de reuzengraspollen te vervangen die te dicht tegen de achtergevel groeiden, en twee parasoldennetjes voor bij het terras, nog klein en zonder parasolvorm maar dat groeit vanzelf, plus een geel conifeertje waarvan de ene website zegt dat het drie, de andere dat het dertig meter hoog kan worden. We gaan het zien, of niet, want het is een trage groeier, daar zijn die sites het over eens.

Wat in elk geval nu zeker is: om de dag willen ze allemaal een gieter water hebben en de geraniums elke dag zolang het zo kurkdroog blijft met stevige wind. Als je door het ruïneveld loopt, knerpt het dorre gras je onder de voeten. Vanavond verplaatsen we alweer de paaltjes tien meter, anders hebben de paarden niet te eten en het blijft nog minstens tien dagen zo. Zorgelijk, zorgelijk.

Dinsdag was een echte geluksdag. Normaal is er al geen reden tot mopperen, maar dinsdag viel er van alles extra mee. We moesten naar Luxemburg om de paspoorten te verlengen, en ik som even op:

Er waren files aangekondigd maar die bleven uit. Bij de ambassade was een parkeerplaats vrij pal voor de deur. Midden in de stad! Bij de fotograaf waren we meteen aan de beurt en de pasfoto's gaven een realistisch beeld (in tegenstelling tot de boeventronies uit de automaat, vorig jaar, voor de Belgische identiteitskaart waar ik nu nog negen jaar aan vastzit). In plaats van een openbaar toilet voor een euro gingen we heel slim even in het nabijgelegen ziekenhuis, schoon en gratis. Al onze aanvraagpaperassen bleken in orde. Op de terugweg konden we tanken in de stad en daarna reden we rechtstreeks naar huis, ook weer zonder file.

En thuis hopte een haas over het gazon. Hazen zien we zelden, en zo vlak bij huis nooit eerder. Zondag hadden we ook al vijf reeën gezien in het veld achter de omheining.

En tot slot maakten we 's middags een ommetje door de crossbaan en ziedaar: lelietjes van dalen, een heel veldje. Zomaar tussen de bramen en ander struikgewas opgekomen. Nou, dat noem ik geluk.

Zondagmiddag waren we uitgenodigd bij Justine thuis. Pizza eten, gezellig. Even vragen, met hoeveel zijn we dan, Justine? Nou, vriend C en zijn ouders, wij twee, en haar eigen ouders natuurlijk. Wij kunnen tellen, athans R: dus acht personen.

Welnu. Uiteindelijk zaten we met zijn vijftienen aan lange tafels onder het afdak, plaats zat daar, oma erbij, broer H en zijn vriendin, twee broers van S en nog twee nichtjes, bises alom. En niet alleen was er pizza, handgevormd en gevarieerd belegd en gebakken in de professioneel gemetselde en geroutineerd gestookte oven, maar tegen het eind van de middag werden er wafels gebakken, geserveerd met slagroom, aardbeien en banaan. Voor het geval er te weinig zou zijn, werden er nog een paar taarten gehaald. Er waren wat wafels over en we kregen er vier mee naar huis. Er was muziek en R en ik maakten een dansje op het terras, wat een paar anderen inspireerde. Als klapstuk kreeg ik een tasje met diverse chocoladeversnaperingen mee omdat ik jarig was geweest. Om 19 uur waren we weer thuis. Pfoe.

Voor hun is dat niet zo heel bijzonder. Hun grote familie woont bijna allemaal vlakbij en heel wat zondagmiddagen worden zo doorgebracht, met lekker eten en gezelligheid. Ze hebben er de ruimte voor ingericht, er is altijd wel iemand jarig of geslaagd of men heeft zomaar zin in gezelschap. Genoeglijk en informeel.

Ik kan dat niet. Ik ben niet echt sociaal en na zo'n dag moet ik uitgebreid bijkomen. Rust. Ik zou ze een keer terug willen vragen, en dat kan best met wat improvisatie qua zitplaatsen, borden en bestek en zo, maar daar moet ik heel wat voor overwinnen. De vorige keer dat we hier iets organiseerden was in 2013. Verjaardagen vieren we eigenlijk altijd gewoon met zijn tweetjes. Het is hier iedere dag fijn.

Hm, misschien toch eens over nadenken. Maar ik beloof niks.

In een klap is het geworden wat ik fatsoenlijk voorjaarsweer noem, namelijk fris (12° in plaats van de belachelijke 28° tot gistermiddag) en zonnig. De paarden hoeven niet de hele dag onder het boxendak te staan of in de wei met hun oren te klapperen en staart te zwaaien tegen de vliegen en knaasjes. De staarten waaien in de straffe noorderbries en het gras is een beetje gegroeid door de regenbuitjes van gistermiddag en -avond.

We maakten een fijn verjaardagsritje, voor het eerst met Harissa en HiRise samen, precies tijdens het middagbuitje. We werden nat maar dat was geheel niet storend. HiRise kon Harissa's kruissnelheid in stap niet steeds bijhouden en moest herhaaldelijk inhaaldrafjes uitvoeren. Aan het eind van de middag kreeg Justine in de roundpen instructie van R voor sporengebruik en rijden met de rijring. Ze brachten het er uitstekend van af.

Kortom, iedereen is content.

Alwéér wennen, en dat terwijl ik nog niet eens gewend was aan mijn vorige leeftijd: 70 klinkt zo oud. Dat is het natuurlijk ook, maar ik ben nog geregeld verbaasd dat ik het ben.

Of liever wás. Want we zijn alweer een jaar verder: nu ben ik 71 geworden.

Nou, verder maar weer. Om het te vieren is er appeltaart, gebakken door oma, dat wil zeggen: mijzelf.

Weer een week waarin er veel veranderde, natuurgewijs. De eiken werden groen, de pioenen groeien zonder te overdrijven iedere dag vijf centimeter en het weiland aan de overkant staat vol paardenbloemen. Het was en is zomers warm, eind april, met temperaturen die in juli thuishoren, tenminste dat was vroeger, toen het klimaat nog niet op hol was.

Zondag ging R mee als gids met Sunshine en vier ruiters naar de Semois. De bedoeling deze keer: tempo beheersen in draf en galop, 'we're going to move' riep Sun, maar na afloop vond R dat het tempo ongeveer gelijk was geweest aan ons eigen tempo op een normale buitenrit. Ik vond 16 km met zo'n groepje nog een beetje te ver gaan en maakte een wandeling (een 'klein rondje' met stokken) met P. Onze omgeving is extra mooi als je hem weer eens bekijkt door de ogen van iemand die hier niet eerder was.

Het nest in de schuilstal is verlaten zonder dat we te weten kwamen van welke vogel het was, bij gebrek aan een gerenommeerd vogelkenster. Het uitvliegen lijkt ons wel vroeg, maar ja, het klimaat. Er zijn twee zwaluwen die plannen hebben in het hooischuurtje, maar het ontbreekt aan modder om hun nest te metselen, het is alweer tien dagen droog. Ik giet af en toe een gieter water uit in het zand maar dat is zo weer opgedroogd. In de crossbaan vonden we een uitgekomen wit ei ter grootte van dat van een krielkip, maar die zijn hier niet. Een kerkuil legt witte eieren zegt wikipedia, maar de kerk staat wel een heel eind weg in het dorp.

En dan de mijlpaal van het jaar, in elk geval een van de belangrijkste: het einde van het hooivoeren. Half april was vroeger de streefdatum maar door de grote droogte is het twee weken later geworden. Zondag gingen de paarden voor het eerst het ruïneveld in voor een paar uur tot het donker werd, en gisteravond voerden we het laatste restant hooi in de ruif. Vanochtend was dat finaal op en nu is het weiland open, wel met stripbegrazing.

Er liggen nog drie ingepakte rollen hooi naast het tractorschuurtje als reserve voor droge tijden, als het gras niet groeit. We ruimden het hooischuurtje op, haalden de unster eraf en harkten rond de ruif het oude hooi weg. Het is een onwennig gevoel om niet vier keer per dag hooi uit te delen, de paarden hebben ons niet meer nodig voor hun eten. Nu staan ze wel een groot deel van de dag onder het boxendak vanwege de vliegen, die alweer in grote aantallen lastig komen doen. Er zijn ook knaasjes, maar nog niet enorm veel.

Nu weer op naar de volgende cyclus: over een week op zes zeven is het alweer hooitijd. Tenminste, als het klimaat een beetje normaal doet.

Een week met diverse mijlpalen. Donderdag ter controle naar de orthopeed: très bien zei hij, en: zo willen we het zien! In december terugkomen en voor nu: fietsen fietsen fietsen. Dus ik fiets, met hoog zadel en lage weerstand. Ik zal mijn vaste fysiokameraden missen, het was er altijd erg gemoedelijk, maar toch: ziezo, dat was dat.

Het voorjaar is nu goed van start met een paar dagen buien en zon en geen nachtvorst meer. Deze laatste keer naar de fysio reed ik in plaats van tussen de grijze wanden van het winterbos opeens tussen de groene jonge beuken die in een keer in blad zijn gekomen.

We voeren nog hooi maar waarschijnlijk niet lang meer. Hier en daar langs de route zag ik al wat paarden in de wei. Die van ons nemen het er voorlopig nog van in het achterveld. Dat is wel groen geworden maar niet weelderig.

Voor het gras is de regen goed, R maaide voor het eerst het gazon. Om de watervoorraad aan te vullen, hebben we meer regen nodig. Een lege regenwatertank als de zomer nog niet eens is begonnen, is niet eerder voorgekomen.

Het paasweekend was gevuld met uiteenlopende activiteiten. Wandelen, beekjes ontdekken, stenen verzamelen, vleermuizen vouwen met vouwblaadjes, en eieren verven. Oma's oude verf deed het nog, zelfs zo dat de laatste restjes volgend jaar ook nog mee kunnen.

En paardrijden. Eindelijk een kleinkind dat paardrijden echt geweldig vindt en niet gewoon een manier om niet moe te worden van wandelen in het bos.

R ging er drie keer met haar op uit, eerst aan het halstertouw maar na een lesje in de roundpen over sturen en remmen uiteindelijk helemaal zelfstandig. R bleef wel vlakbij, voor het geval Titan opeens naar huis zou rennen, maar dat deed Titan natuurlijk niet, verstandig en ervaren als hij is.

Wie weet wat ervan komt. Ik ben begonnen op de leeftijd die zij nu heeft, en ik zit er nog steeds op.

Wanneer konden de weilanden eindelijk gesleept worden? Het moest nodig gebeuren maar na zeven weken droogte zou dat enorme stofwolken opleveren. Toch zei R vrijdag 'ik ga morgen slepen want het gras groeit al een beetje en voor zondag wordt regen voorspeld, het is nu of nooit'. Als het gras te hoog is kan het niet meer.

Zo gezegd zo gedaan. Het stof viel mee en wat er was, waaide de goede kant op, naar de kerstbomen. Een voordeel van de droogte was nog dat de sleep na afloop niet uitgebreid hoefde te worden schoongebikt. Zo gebeurd met de stoffer, stof hecht niet.

En zondag was het echt zo ver: 11 milimeter regen kregen we, rustig en gestaag 's nachts en overdag. Als het in een kwartier in een enorme plensbui naar beneden komt, heb je er nog niets aan. Maar nee, ons hoort niemand mopperen. Er mag nog meer vallen maar dit is een goed begin.

Alles loopt nu ook echt uit bij de roundpen, in de haag en een beetje in de crossbaan. In de schuilstal aan de overkant zit een vogel hoog en droog op het nest, welk soort kon ik niet zien maar het is een slimmerd. Misschien is het vogeltje dat steeds tegen ons raam tikt de partner, die hier spinnetjes en kevertjes wegpikt om ze aan de overkant te kunnen aanbieden. Tik tik titktiktik. En overal wordt gefloten en gezongen. Voorjaarsgeluiden.

Zondag mijlpaaldag: Kirs eerste solorit, of in elk geval bestwel solo. Ik begeleidde het stel te voet tot de Notre Dame, terwijl Kir 26 keer hinnikte waar de anderen bleven, zeven keer mestte, twee plasjes, en maar één klein bokje. Daarna reden ze mee met Justines ouders en nog vier wandelaars, de terugweg verliep wat haastiger dan heen, alleen, maar wel beheerst. Justine was trots op Kir, en terecht ook op zichzelf. Punten gescoord. Thuis gauw weer bijkomen van de doorstane stress.

Op de terugweg plukte ik een van de wilde narcissen in het weiland van Goffinet. Elk jaar komen daar twee toefjes op. In het bos zijn ze wat vroeger, je mag ze plukken maar per persoon niet meer dan een handjevol en bollen opgraven is streng verboden. Overal zijn regels voor nodig. Ik ben in het algemeen tegen snijbloemen. Je zet ze in een vaas(je) en na drie dagen zijn ze dood. Buiten houden ze het veel langer vol, alleen niet in het weiland van Goffinet trouwens want die is gisteren zijn veld komen slepen en daar kunnen zelfs wilde narcissen niet tegen.

Woensdag stortte R zich op het egaliseren van het hooiopslagveldje. We verplaatsten de rollen, twee maken we nog op tot het weideseizoen begint en de drie tegen het schuurtje is voorraad voor een eventuele droge zomerperiode. De berg die is blijven liggen tot er plaats was, wilde hij gebruiken voor het afvlakken van dat veldje zodat we er komend hooiseizoen gemakkelijk 40 rollen kwijt kunnen.

Gisteravond was de berg al bijna weg, ik droeg ook twee kruiwagens bij maar de bulk van pakweg 84 kruiwagens schepte R vol. 'Gewoon boerderijwerk' noemt hij dat.

En vanochtend was ik hem even kwijt, hoewel, ik had het kunnen weten: berg weg, en hij was het veldje al aan het aanplempen met de tractor.

Vlakschuiven, nog een beetje harken en dan een lading graszaad eroverheen en wachten op regen.

Die wordt zondag verwacht. Intussen nog steeds felle zon, droog en stofwolken. Vannacht heeft het weer gevroren en het waait ook nog steeds.

Ik had geen loginspiratie deze week, al viel er van alles te loggen, grotere en kleinere gebeurtenissen. Een mijlpaaltje was dat ik in plaats van drie keer nu nog maar een keer per week naar de fysio hoef. Ik loop normaal, thuis zit ik dagelijks op de fiets en ik wandel op eigen terrein gemiddeld al 10 000 passen. In Izel oefen ik dan met gewichten en train op twee typen crosstrainer, want hardlopen doe ik thuis niet, dat zou te veel schokken opleveren. Alles voor de spierversterking, ook voor het linkerbeen, in de hoop dat daar tzt niet ook een prothese in hoeft.

Wat wandelen betreft maakte ik mijn oefening zaterdag nuttig door vooruit te lopen naar de tweede brug om foto's en filmpjes te maken van het gespetter van Titan en Kir. Vooral Kir vindt het bewegende water geweldig, maar Titan kan er ook wat van. De paarden gaan probleemloos het water in en weer uit en ze vinden het een leuk uitje.

Ik maakte mijn tweede ritje van bijna twee uur in het bos, ook wat langer draven ging prima. Bij de gagnage was tijd voor een korte graaspauze.

Verder logwaardigs was de moeflonram, die het bij de camping aan de stok had met een losgewaaid spandoek. Bots! zijn kromme horens ertegen, terug, aanloopje en nog een aanval. Hij zal dat spandoek mores leren zolang het nog beweegt. Ik had graag een filmpje gemaakt maar stilhouden op die helling in de bocht is onverantwoord.

Het waait nog steeds, een harde koude wind, en het buldert maar door, ook 's nachts. Een zandduiveltje ging er met mijn pet vandoor en er waaide een pioenrozenhekje van zijn plaats. Bij het hooi voeren is het oppassen dat niet hele plukken meteen de kruiwagen uit vliegen. Het regent niet en het gaat ook niet binnen afzienbare tijd regenen. Als de paarden een galopje trekken stuift het zand ze om de oren. Waar moet dat heen.