Wanneer konden de weilanden eindelijk gesleept worden? Het moest nodig gebeuren maar na zeven weken droogte zou dat enorme stofwolken opleveren. Toch zei R vrijdag 'ik ga morgen slepen want het gras groeit al een beetje en voor zondag wordt regen voorspeld, het is nu of nooit'. Als het gras te hoog is kan het niet meer.

Zo gezegd zo gedaan. Het stof viel mee en wat er was, waaide de goede kant op, naar de kerstbomen. Een voordeel van de droogte was nog dat de sleep na afloop niet uitgebreid hoefde te worden schoongebikt. Zo gebeurd met de stoffer, stof hecht niet.

En zondag was het echt zo ver: 11 milimeter regen kregen we, rustig en gestaag 's nachts en overdag. Als het in een kwartier in een enorme plensbui naar beneden komt, heb je er nog niets aan. Maar nee, ons hoort niemand mopperen. Er mag nog meer vallen maar dit is een goed begin.

Alles loopt nu ook echt uit bij de roundpen, in de haag en een beetje in de crossbaan. In de schuilstal aan de overkant zit een vogel hoog en droog op het nest, welk soort kon ik niet zien maar het is een slimmerd. Misschien is het vogeltje dat steeds tegen ons raam tikt de partner, die hier spinnetjes en kevertjes wegpikt om ze aan de overkant te kunnen aanbieden. Tik tik titktiktik. En overal wordt gefloten en gezongen. Voorjaarsgeluiden.

Zondag mijlpaaldag: Kirs eerste solorit, of in elk geval bestwel solo. Ik begeleidde het stel te voet tot de Notre Dame, terwijl Kir 26 keer hinnikte waar de anderen bleven, zeven keer mestte, twee plasjes, en maar één klein bokje. Daarna reden ze mee met Justines ouders en nog vier wandelaars, de terugweg verliep wat haastiger dan heen, alleen, maar wel beheerst. Justine was trots op Kir, en terecht ook op zichzelf. Punten gescoord. Thuis gauw weer bijkomen van de doorstane stress.

Op de terugweg plukte ik een van de wilde narcissen in het weiland van Goffinet. Elk jaar komen daar twee toefjes op. In het bos zijn ze wat vroeger, je mag ze plukken maar per persoon niet meer dan een handjevol en bollen opgraven is streng verboden. Overal zijn regels voor nodig. Ik ben in het algemeen tegen snijbloemen. Je zet ze in een vaas(je) en na drie dagen zijn ze dood. Buiten houden ze het veel langer vol, alleen niet in het weiland van Goffinet trouwens want die is gisteren zijn veld komen slepen en daar kunnen zelfs wilde narcissen niet tegen.

Woensdag stortte R zich op het egaliseren van het hooiopslagveldje. We verplaatsten de rollen, twee maken we nog op tot het weideseizoen begint en de drie tegen het schuurtje is voorraad voor een eventuele droge zomerperiode. De berg die is blijven liggen tot er plaats was, wilde hij gebruiken voor het afvlakken van dat veldje zodat we er komend hooiseizoen gemakkelijk 40 rollen kwijt kunnen.

Gisteravond was de berg al bijna weg, ik droeg ook twee kruiwagens bij maar de bulk van pakweg 84 kruiwagens schepte R vol. 'Gewoon boerderijwerk' noemt hij dat.

En vanochtend was ik hem even kwijt, hoewel, ik had het kunnen weten: berg weg, en hij was het veldje al aan het aanplempen met de tractor.

Vlakschuiven, nog een beetje harken en dan een lading graszaad eroverheen en wachten op regen.

Die wordt zondag verwacht. Intussen nog steeds felle zon, droog en stofwolken. Vannacht heeft het weer gevroren en het waait ook nog steeds.

Ik had geen loginspiratie deze week, al viel er van alles te loggen, grotere en kleinere gebeurtenissen. Een mijlpaaltje was dat ik in plaats van drie keer nu nog maar een keer per week naar de fysio hoef. Ik loop normaal, thuis zit ik dagelijks op de fiets en ik wandel op eigen terrein gemiddeld al 10 000 passen. In Izel oefen ik dan met gewichten en train op twee typen crosstrainer, want hardlopen doe ik thuis niet, dat zou te veel schokken opleveren. Alles voor de spierversterking, ook voor het linkerbeen, in de hoop dat daar tzt niet ook een prothese in hoeft.

Wat wandelen betreft maakte ik mijn oefening zaterdag nuttig door vooruit te lopen naar de tweede brug om foto's en filmpjes te maken van het gespetter van Titan en Kir. Vooral Kir vindt het bewegende water geweldig, maar Titan kan er ook wat van. De paarden gaan probleemloos het water in en weer uit en ze vinden het een leuk uitje.

Ik maakte mijn tweede ritje van bijna twee uur in het bos, ook wat langer draven ging prima. Bij de gagnage was tijd voor een korte graaspauze.

Verder logwaardigs was de moeflonram, die het bij de camping aan de stok had met een losgewaaid spandoek. Bots! zijn kromme horens ertegen, terug, aanloopje en nog een aanval. Hij zal dat spandoek mores leren zolang het nog beweegt. Ik had graag een filmpje gemaakt maar stilhouden op die helling in de bocht is onverantwoord.

Het waait nog steeds, een harde koude wind, en het buldert maar door, ook 's nachts. Een zandduiveltje ging er met mijn pet vandoor en er waaide een pioenrozenhekje van zijn plaats. Bij het hooi voeren is het oppassen dat niet hele plukken meteen de kruiwagen uit vliegen. Het regent niet en het gaat ook niet binnen afzienbare tijd regenen. Als de paarden een galopje trekken stuift het zand ze om de oren. Waar moet dat heen.

Van alles. Na een maand van droogte was het regenwaterreservoir (6500 liter) echt leeg. Het was al niet zo vol doordat de afgelopen winter minder nat was dan voorgaande jaren, toen de Vierre een paar keer buiten haar oevers trad. Vorig jaar raakte het reservoir niet leeg en konden we het dus niet schoonmaken, maar zondag hadden we de kans. Vroeger deden we dat met de tuinslang, borstels en emmertjes maar nu met de hogedrukspuit en de pomp. Alleen voor de laatste restjes, waar de pomp niet bij kan, waren er nog wat emmertjes nodig. Modderwater, gruis en vogelpoep verwijderen uit het filter en de buis, klaar. Ik vergat een foto te maken van het karwei zelf, maar na afloop was er het gebruikte gereedschap als bewijs.

Nu dient het te gaan regenen om hem weer vol te krijgen, water voor de wasmachine en de toiletten, en drinkwater voor de paarden. Bovendien is regen nodig voor de groei van het weidegras en het tegengaan van stuifzand, maar voorlopig ziet het er niet naar uit.

Gisteren kortwiekten we de siergrassen met de strimmer, zodat de tuin er heel kaal uitziet. Alles staat wel op uitlopen maar ja, geen regen.

En dan blijkt opeens het kleed onder de eettafel aan het vergaan, de onderlaag verkruimelt. Maar hebben we daar eigenlijk wel een kleed nodig? Niet echt, alleen krassen dan de stalen poten van de eetkamerstoelen over de vloer. Maar daar hebben we glijders voor, zei R, die heb ik nog. Persoonlijk wist ik niet eens dat daar glijders voor bestonden en we konden eigenlijk ook niet bedenken wanneer we die dan ooit gebruikt hadden in de dertig jaar of zo dat we die stoelen hebben, maar R heeft spullen.

En hij weet ze te vinden ook.

Dus morgen gaat dat kleed eruit, glijders eronder en we kunnen weer dertig jaar vooruit.

Eerst voor ik het vergeet wat kleine klusjes van de laatste week: de schapenmest uit de stallen aan de overkant weggehaald met de grote schraper, het roudpenterrasmuurtje hersteld dat door de mol was gemold, de buddleia's gesnoeid.

Vrijdag waren we in Luxemburg voor een verjaardagsdiner, alle aanwezigen waren tien jaar of meer ouder geworden dan de vorige keer dat we ze zagen, en wijzelf ook.

Gisteren kwam onverwacht mijn oude paardenkornuit J-P langs, hij bracht bloedsinaasappelijs mee van de ferme de Hosseuse, dat is gemaakt van sinaasappels waarmee tijdens het carnaval in o.a. Binche is gegooid, een vermaak waarvan we niet wisten dat het bestond. Het ijs smaakte wel goed. Hij bracht ook een reusachtig paardenboek mee, zo groot dat het in geen enkele kast past. Het is een beste jongen (60+), maar al weet hij wel dat ik niets moet hebben van zijn complottheorieën-op-basis-van-youtubefilmpjes, op den duur wordt zulk gepraat wat vermoeiend. Bovendien in het Duits, dat zingt nu nog rond in mijn hoofd.

Er werd een stapeltje boeken bezorgd, omdat ik alles in huis uit had, twee om wat van op te steken en de rest jeugdsentiment. Aan de slag.

En dan nu mijn eerste echte ritje in het bos. Ik vergat te kijken hoe laat we vertrokken, maar we reden naar schatting een kleine twee uur, niet veel kilometers want grotendeels in stap met een paar korte drafjes. Het ging goed, Harissa gedroeg zich keurig, de wilde narcissen zijn open en de knieprothese zit nog op zijn plek. Need I say more?

Nou dan: 'wordt vervolgd'.

Vandaag was het tijd voor de tandarts. HiRise was als eerste aan de beurt en hij gedroeg zich voorbeeldig. Toen hij de apparatuur zag staan moest hij eerst nog wel even snuiven, maar hij was snel gerustgesteld. Tot onze verbazing onderging hij het hele gebeuren zonder dat een 'lichte narcose' nodig was. Volgens Quentin komt dat doordat HiRise intelligent is en algauw begrijpt dat die beugel en het geluid van de rasp en de spuit met water in zijn mond allemaal niet echt bedreigend zijn. HiRise denkt erover na.

Inderdaad stond hij even later vanuit de box ernaast de hele operatie oplettend te volgen toen Kir aan de beurt was. Leergierig ventje.

Voor Kir wisten we van vorige gelegenheden al dat een roesje noodzakelijk was, als pony reageert ze meer op haar instincten. Ook bij haar ging het goed, Quentin corrigeerde nog wat aan de ene te lange kies, nog één keer volgend jaar en dan is dat ook in orde.

Na afloop nog twee uurtjes bijkomen in de box. Vermoeiend hoor. Harissa hield de twee gezelschap tijdens de wachttijd, aardig als zij is.

En daarna ging het leven voor iedereen weer gewoon verder, dat wil zeggen: hooi eten.

De afgelopen periode leek het af en toe alsof we in benarde omstandigheden waren beland. De regenwaterpomp begaf het, het stookhout was zo goed als op maar het schoot de leverancier in de rug, de gastank bleek nog maar voor 7% te zijn gevuld terwijl de tankwagen pas over drie weken zou komen, en er kwam steeds minder water uit de kraan. Armoe troef.

Maar niet voor lang. De nieuwe regenwaterpomp doet het prima, het gas kwam vervroegd toen R een noodkreet slaakte, het hout werd sneller geleverd dan wij naar huis konden wandelen, en sinds gisteren stroomt ook het gemeentewater door onze leidingen met een kracht die we niet meer gewend waren. Gisteravond was douchen een ongekende ervaring. Zomaar een prachtige straal water, net als bij normale mensen. Heerlijk.

En terwijl ik had gedacht, de gang van zaken bij wegwerkzaamheden kennende, dat het wel een paar weken zou duren eer die loopgraaf in de tuin en de sleuf aan de overkant gerepareerd zouden worden, maakten de Mannetjes alles vandaag meteen weer keurig in orde. R stuurde een welverdiend bedank-mailtje naar de gemeente. We zijn weer helemaal rijk.

Het zit erop, het mestuitrijden van 2025, 19 karretjes, 8 tractor-uren en heel veel I+R-uren. Zwaar werk, inscheppen en uitwerpen. Het was precies genoeg voor het ruïneveld. Aan de overkant is het dankzij Oliviers schapen niet nodig.

Daarna namen we Titan onderhanden. Door zijn dunne mest van de laatste tijd werd hij van achter steeds vuiler. We wasten zijn achterbenen en hingen zijn staart te weken in een emmer lauw water om de klonten eruit te vegen. Het hielp prima, hij zag er meteen een stuk beter uit, mooi schoon stond hij te drogen in de zon. Helaas is de oorzaak daarmee niet verdwenen en vandaag was het alweer mis. Er zijn allerlei oorzaken mogelijk maar welke het in zijn geval is, weten we niet. Hopelijk wordt het beter als het echt voorjaar wordt.

Omdat het hier nooit saai mag worden, kwam de gemeente wat doen aan het bedroevende straaltje water dat bij ons de laatste tijd uit de kraan komt. De druk was vorige week al gemeten: 2,2 bar, niet geweldig maar acceptabel, dus moest het aan de doorstroming liggen. Graafgraafgraaf. Waar zit die aansluiting precies, daar onder de weg door? Het zat ze niet mee, de sleuf werd steeds langer en toch sloegen ze aanvankelijk net de ene decimeter over waar de aansluiting uiteindelijk bleek te zitten.

Eenmaal gevonden, was overduidelijk waarom we zo weinig doorstroming hebben. Dichtgeslibd. Al ons water moet door dat gaatje. Dat heb je met ijzer in de bodem, hier in de omgeving komt de gemeente dat probleem dikwijls tegen.

Om een volgende keer precies te weten waar de aansluiting onder de weg doorgaat, wijst R de plek aan. Ziezo, gefotografeerd en geweblogd, dat kan in de toekomst een hoop graafwerk schelen.

In de tuin moest de watermeter worden opgegraven en omdat die eigenlijk onhandig geplaatst is en met een onnodig zware afdekking, krijgen we daar een nieuwe aan de rand van de haag. Daar komen de Mannetjes morgen voor terug. En verder moet die uitgegraven grand canyon, inclusief weggehakte betonrand, worden hersteld en dichtgegooid. Dat duurt nog wel even.

Daar ik niets kan bijdragen aan dergelijke werkzaamheden, maakte ik een begin met het wegschrapen van de schapenmest aan de overkant in de schuilstallen. De dames hebben hun best gedaan, qua mest, en stevig aangestampt. Hele plaggen kwamen los. We moeten die nog wel afvoeren maar dat gaat even niet omdat de grand canyon de toerit naar het weiland blokkeert.

Tot slot kan nog worden gemeld dat volgens de Mannetjes het vóórkomen van knaasjes verband houdt met de bodemgesteldheid, die heb je namelijk alleen op schist, en deze Mannetjes kunnen het weten want zij komen overal in de gemeente.

Het hangt er helemaal van af van welke kant je het bekijkt. Van boven gezien is er nog heel veel gras waar mest op moet. Kilometers gewoonweg, lijkt het wel.

Maar van beneden lijkt het toch zo goed als klaar. Alleen dat ene stukje nog, rechts bij de eiken. Peuleschil.

In werkelijkheid zijn we inderdaad ongeveer op de helft, met de drie karretjes van gisteren erbij. We reden zes karretjes uit, 's morgens drie en 's middags drie. Het was tamelijk warm, met wind uit alle richtingen, zodat bij het inscheppen de jas uit moest en op de tractor juist aan.

De producenten van dit alles, hier in hun hoedanigheid van consumenten, alweer druk bezig met de productie van het materiaal voor volgend jaar.

Zondag gingen we een eindje om. Alleen in de crossbaan, was mijn bedoeling, maar het was lekker fris weer, de vogeltjes fluiten al volop, en we deden er nog een rondje bij. Achter de voormalige ruïne langs, over het weggetje terug, dat duurde een beetje langer maar ach, het was niet dat we andere plannen hadden en het is goed voor mijn knie. Wel. Halverwege, telefoon: Olivier 'jullie haardhout is net geleverd op de oprit'. Onaangekondigd. Dus toen kon ik me gaan uitleven in mijn op één na favoriete hobby. Vier kuub, meteen begonnen en dinsdagmiddag was het klaar.

En vandaag is het woensdag? Ik raak de tel kwijt. Dat is toch pas een dag daarna? 's Ochtends eerst fysio, dat is tegenwoordig niet meer lui achterover liggen met wat elektroden, nee, hometrainer, loopband, crosstrainer, zweet.

Tussen de middag kwam een meneertje van Eloy ons ministation inspecteren. Het zag er goed uit, hij nam een monster en hield het omhoog: keurig zuiver water maken die bacterietjes van ons afvalwater. Daar kun je thee of koffie van zetten, zei R, maar dat vond Eloy wat ver gaan.

Zodoende konden we pas om half drie beginnen met het jaarlijkse feest van mest uitrijden. Drie karretjes schepten we vol en weer leeg bij aangenaam voorjaarsweer en slechts één knaasje. Morgen verder.