Het huis is intussen toch schoon geraakt, tot zelfs de garage toe, spick ende span. En als het klaar is, beginnen we na een poosje vanzelf opnieuw. Het komp so trug hè, niks an te doen (oude oosterse wijsheid).

Nu nog even wat mijlpaaltjes die dreigden te verzinken in de stroom van stress, gedoe en onverwachte ponies van de afgelopen dagen.

Zo herontdekte ik, na een halve eeuw (!), de voordelen van een bril. Jawel, oma vertelt. Mijn eerste lenzen, bijelkaarverdiend met vakantiewerk in 1974, waren nog van glas, waar je 14 dagen voor moest oefenen wilde je ze in kunnen houden. En nu opeens, vorige week, voor de tweede keer in tien dagen tijd een scheurtje in een up to date flexibele zuurstofdoorlatende maandlens en de bestelshop die niet functioneerde. Na een dag zonder rechterlens zette ik dan maar mijn oude reservebril eens op. Wat handig! Zodra je hem opzet zie je alles, niks schoonmaken opbergen afspoelen. En ik kan ermee lezen, terwijl het niet eens een varilux is. Een echte herontdekking, ik ben er helemaal voor.

Er zijn wat nadeeltjes: 1) de design poten zijn niet compatible met de pet, de rijhelm en diverse mutsen, dus er moet een keer een sportmontuur komen, maar goed, de oude heb ik al 20 jaar minstens dus dat mag weleens; 2) als je hem afzet, zie je meteen niks meer en als het motregent idem; 3) de leesbrillen die her en der in huis lagen, zijn dan overcompleet.

Wat zal ik daar nu eens mee doen? Misschien even bewaren voor het geval ik van gedachten verander. In dat geval moeten we een grotere ladenkast aanschaffen om ze allemaal op te bergen, want ik weet zeker dat er ook nog een in de auto ligt, en en ... grapje. Als ze echt overbodig blijken, vind ik wel ergens een goed doel.

Verder werd Nero's huisje verplaatst van de carport, waar uiteindelijk toch alles vochtig en ongezellig was, naar het hooischuurtje. Goed beschut, gegarandeerd niet vochtig, en gezelliger. Hij heeft het geïnspecteerd, dankzij enkele kattenbrokjes achterin.

Alleen Océ. Die blik van verontwaardiging. Straks wil zij ook zo'n mooi huisje, je zult het zien. We kijken even aan hoe het verloopt.

En tenslotte maakten R en HiRise vandaag hun eerste wandeling in het bekende bos achter het huis. Ons prinsje gedroeg zich voorbeeldig, zonder duwen of trekken. Nergens bang voor. Hij is geen milimeter gegroeid in de winter, nog steeds 1.50, maar het is een prima beestje. Wordt vervolgd.

Tja. *update* Nero's huisje werd vrijwel onmiddellijk gekraakt. Want wie had er diezelfde avond al in haar intrek in genomen? Precies. En dat terwijl Océ bovenin het hooischuurtje al twee riante penthouses heeft, waar zij regelmatig de nacht doorbrengt, of ook de dag als het regent, en sinds kort ook een nestje heeft gecreëerd in het graszaad onder de unster, en dan heb ik het nog niet over haar uitkijkpost op de hooirol. Waar gaat dit eindigen?

En wat had ik gedacht deze zondag te gaan doen? Nou, het huis schoonmaken, sanitair, keuken, het is toch hondeweer en als ik volgende week met een kruk rondloop is het een stuk lastiger. Jaja. Eerst even: plienk ploenk, de bel, Thierry aan de deur: er loopt een klein paard los op de weg. Daar kan hij niets mee. Oké, we gaan wel even kijken.

Inderdaad, klein, heel heel klein. Een onbekend exemplaar, van wie? R haalde het halster van HiRise, dat het diertje veel te groot was, en we liepen ermee langs P en H, die hem ook niet kenden. Het dorp door naar Sophie dan maar, niet thuis. Om kort te gaan, Olivier wist te vertellen dat het beestje van onze overburen is, niet dat we het daar ooit eerder gezien hebben, maar misschien hebben ze hem pas, het is een jong diertje.

Dus voilà, het hele eind weer terug, trippel trippel, nog steeds niemand thuis daar. We zetten hem achter hun tuinhek, waar gras is, dan kan hij uitrusten van zijn avontuur. Berichtje op hun facebook, berichtje naar Sophie met uitleg en dat was het dan voor vandaag.

Nu eerst even bijwarmen, en hee, helemaal geen zin meer om het huis schoon te maken. Tja, dan moet het maar verslonzen, niets aan te doen. In elk geval heb ik mijn 12 000 passen vandaag er alweer opzitten en dat terwijl het pas 12 uur is.

Pffff. En dan nu een logje. Een samenhangend verhaal kan ik er niet meer van maken, alles dwarrelde de afgelopen periode door elkaar. Het werd nog extra druk doordat ik dacht 'laat ik eens even gaan praten met de fysiotherapeut, ik fiets nu wel op mijn fijne fiets maar dat kan vast effectiever, misschien heeft hij wat tips'. Goed idee, alleen Michel kennende had ik het kunnen weten: ik was amper binnen en ik zat al op een hometrainer en kon meteen anderhalf uur aan de slag. Beenspieroefeningen. 'Je kunt dit ook thuis doen hoor', zei hij nog, maar dit leek zoveel effectiever dat ik maar meteen afspraken voor de volgende sessies heb gemaakt. 'Pré-op'-behandeling heet dat, en het werkt. Ik voel na 7 sessies het verschil al, en hoe beter de beenspieren getraind zijn, des te voorspoediger verloopt straks de revalidatie. We gaan ervoor, nog twee sessies en dan is het operation time. Thuis fiets ik nu op dagen dat er geen fysio is.

De volgende happening was het eerste buitenritje van R met HiRise, in Frankrijk met Léa, wat uitstekend ging, ze draafden dapper voort, ondanks kou en wind. Ik liep een stukje mee met mijn stokken maar verloor ze al snel uit het oog. Filmpje heeft op FB gestaan.

Maandag naar Arlon omdat nog weer iemand mijn bloed wilde zien. Dat was al het derde ziekenhuis in korte tijd, ze zijn allemaal op 60, 70 of 30 km van hier, en overal moet je vroeg present zijn, precies op file-tijd. Het enige dat ik er verder over kwijt wil, is een goede raad: neem uw urine niet mee in een glazen potje. Alles liep goed af, net als het meeste de laatste tijd, maar dat wil niet zeggen dat er niet steeds stress aan voorafgaat.

Volgende dag dan: HiRise naar huis transporteren. Oorspronkelijk was het plan, Harissa daarheen mee te nemen zodat ik daar kon oefenen met remmen, en tegelijkertijd kon HiRise dan op de terugweg steun aan haar hebben in de trailer, maar dat werd toch te veel ineens, we lieten Harissa thuis.

We namen afscheid en laadden hem in. Ik reed weer met hem mee in de trailer. We hadden gedacht dat hij het deze keer wat makkelijker zou opnemen dan destijds op de heenweg, maar nee. Hij vond de trailer verschrikkelijk. Op allerlei manieren trachtte hij deze afgrijselijke herriekast te verlaten en ik was de hele rit druk met hem geruststellen, voorkomen dat hij probeerde zich om te draaien, over de bar te klimmen of zich anderszins iets aan te doen. Zenuwslopend. Eenmaal weer thuis was het direct weer over, hij hoefde niet eens een zweetdeken op. Kennismaken met de anderen en de hiërarchie opnieuw vaststellen, een rondje rennen en eens lekker rollen. Hij is nu weer even modderig als de anderen. Een eerste ritje hier in de omgeving moet nog wachten op beter weer.

Meer goed nieuws was dat ik mijn rijbewijs terugvond, op een niet erg waarschijnlijke maar wel veilige plaats. Niemand vraagt ooit naar dat kaartje maar men hoort het toch niet kwijt te zijn, en het was een hele opluchting na maandenlang een knagend gevoel van 'waar o waar ...' en herhaaldelijk grondig zoeken.

Gisteren had R een middag vol frustratie vanwege een onbegrijpelijke visa-transactie. Banken zijn ontoegankelijk. Wilt u dit, toets dan 1, wilt u dat toets 2, spreek uw vraag in bij onze robot, ik verbind u door met piep piep piep djingeldjingel, redo from start, en nog maar een keer. Ook dit liep uiteindelijk goed af maar grrrr.

En tot slot wil ik nog even mijn lijstje updaten van belevingen die ik-voor-mij-persoonlijk-als-vrouw-in-Suxy-zijnde de hel vind. Het wás namelijk 1) één dingetje moeten kopen bij Auchan op het hoogtepunt van de massale kerstinkopen , 2) een cruise op zo'n drijvend zeekasteel, en 3) onnodig lawaai. De update: met stip op 1) inloggen en iets opzoeken of invoeren op de onophoudelijk veranderende ziektekostenverzekeringssite van de EC. Ziezo.

Zoals gezegd liep alles uiteindelijk goed af en dan mag men eigenlijk niet mopperen, maar eens flink mopperen lucht toch op. Nu verder maar weer.

Als ik nu niet snel wat log, is alles zo weer verdwenen in deze periode van drukte met specialisten, niet en wel behulpzame apotheken, medicijnengeregel, van alles wat komt kijken bij de voorbereiding van De Operatie. Niks wereldschokkends, maar hee. Dit is een life log, voor mij is het belangrijk.

Na de vorst (-6°) waren er twee dagen met voorjaarsweer en ziedaar: knaasjes. Vriezen die pestbeestjes nu nooit eens dood? Nee, want vandaag was het +6° en zodra de zon er een klein beetje door kwam, hup, jeuk, precies onder de rand van de warme wintermuts. Ze weten me te vinden. Grrr.

En na één dag regen, en niet eens veel (9mm), was er weer overal modder. Zonder de nieuwe verharding stonden de paarden nu alweer tot hun enkels in de prut en moesten wij maar zien hoe we de hooikruiwagen door de bagger drukten. Een echte verbetering.

Tussendoor vervingen we al het draad in het achterveld en langs de grijze paaltjes bij de roundpen. Zo. Nu kan alles er weer twaalf jaar tegen.

Als laatste beetje tuinwerk het kattekruid afgeknipt, en wat werk in huis betreft was er toch een soort mijlpaal: de ficus benjamin ontmanteld en in de bramen geworpen. De laatste twee jaar was het eigenlijk een sneue treurbenjamin, maar we hebben het lang aangekeken want het was een stek van een stek van een stek van R's grote kantoorplant in 1994, als het ware een achterkleinkind dat al die jaren tot de familie heeft behoord. Maar nu was het toch zijn tijd. Er staat nog een heel klein stekje van, dus wieweet. Vertroetelen maar.

We kregen een ingeving die effectief bleek. Er hing weer eens een vleermuis aan de screen, en deze keer beschenen we hem met een fel zaklampje, wat hij vervelend vond, en bespoten hem met een straaltje water uit de plantenspuit, wat de druppel was die zijn emmertje deed overlopen. Hij smeerde hem stante pede. Gelukkig maar, het werkte veel sneller dan het getik met het latje en zo raakte hij niet beschadigd.

Het is de tijd dat de schoolkinderen geld willen verdienen voor hun schoolreis volgend jaar. Maéva kwam met porties vegetarische lasagna, die wij zelf opeten, en Justine met zes zakken sinterklaassnoep. We testten een zak totaal onverantwoorde suikers, kleur- en smaakstoffen, en de rest delen we uit aan brave kinderen, zodat zij vanzelf minder braaf worden.

En tot slot het interessante nieuws. Vrijdag en vanochtend waren de galoprondjes alweer stukken beter dan de vorige keer. Paard én ruiter zijn zienderogen vooruitgegaan. Tijd voor de buitenrit, aanstaande vrijdag, en volgende week nemen we hem mee naar huis.

Van het weekend dat R naar Nederland was besteedde ik de zaterdag aan het snoeien van de roosjes, klaar voor de winter, en verder aan een hoop kleine klusjes, tussen het drie keer per dag hooi voeren door. Océ bekeek mijn activiteiten uit de hoogte maar vond het niet nodig assistentie te verlenen. Dat is niet de taak van een kat, tenslotte.

Voor zondag was het plan de kamperfoelie te snoeien, maar tja. Men moet zich aanpassen aan de omstandigheden. Het bleef de hele dag naar weer. Eerst motregen, 's middags mist.

Vandaag en morgen regen, en daarna winter: kou, vorst en sneeuw. Dat lijkt er meer op. Tijd om de verwarming aan te doen.

Ik kan er ook niets aan doen, er is nu eenmaal bijna iedere dag iets bijzonders. Vandaag waren we zo druk dat ik niet eens tijd had om aan de BM (Belangrijke Mijlpaal) te denken maar de dag is nog niet voorbij, dus: I+R on the rocks in Luxemburg Grund, achttien jaar geleden. Nog vele jaren samen wens ik ons toe.

De andere mijlpaal vandaag was het eerste langere galopje van R met HiRise. Dit is een screenshotje uit het filmpje dat ik maakte. Het ging goed, en vanaf nu zal het steeds beter gaan. Nog een week of twee en hij komt weer naar huis.

Geen tijd voor meer. Naar bed, naar bed. Geeuw.

De laatste paar dagen waren er vol mee. Maandag was een vrije dag (wapenstilstand WO I), toen was er niets bijzonders. R maakte een ritje met Justine, het begon te motregenen, ze kwamen een dame met een angstige hond tegen en er lag een boom over het pad, maar verder niets speciaals. Dat ging nog.

Dinsdag daarentegen. Terwijl R weg was om boodschappen te halen kwam Olivier onaangekondigd aantuffen om de vier oude hooirollen op te halen. Dat zou hij eigenlijk vorige week al doen. Het onverwachte bestond erin dat hij per keer twee rollen kon meenemen. Hij prikte ze een voor een aan, legde ze naast elkaar, stak in elk een pin en reed ermee weg. Hij deed het bekwaam en het ging goed.

's Middags belde de secretaresse van de kniechirurg. Ze had een afzegging en ik kon in plaats van 4 februari nu al 13 december terecht voor de operatie. Dat was mooi, maar dan moest de afspraak met de anesthesist ook eerder (morgen), en voordien nog bloed afnemen bij de huisarts voor analyses, waar ik op stel en sprong heen moest en daar was eigenlijk geen plaats.

Tussen de bedrijven door bleek er vanochtend voor het ontbijt alweer een nieuwe vleermuis aan de screen te hangen, maar die vertrok gelukkig al gauw, na wat aandringen door R met het latje. Door dat gedoe had ik nog niet ontbeten, wat goed uitkwam doordat ik opeens toch meteen bij de huisarts terecht kon.

Maar ik kan daar slecht tegen. Tegen de operatie zelf zie ik helemaal niet op, maar al dat geregel en gestress, en of we morgen op tijd aankomen zonder file en en ergens een parkeerplaats kunnen vinden, dat is veel erger: aargh!

Het zal allemaal wel goedkomen, dat doet het altijd, maar ik zal blij zijn als het van nu af glad verloopt.

Ons leven is vol primeurs, blijkt wel. De grootste en persoonlijkste primeur van de dag is natuurlijk HiRise' eerste galopje onder De Man. Het duurde maar vijf galopsprongen en hij galoppeerde aan in de verkeerde galop (voor kenners), maar dat is in dit stadium nog helemaal niet belangrijk. Verder draafde het tweetal keurig aan de teugel in de rijbak, het zand was mul en de ruiter was wat onwennig, maar dat gaat wel over. HiRise is nu eenmaal niet volleerd, Titan juist wel en hij is in elk geval een stuk groter, wat beugellengte scheelt.

Als tweede bescheiden primeurtje heeft oma ook een rondje met hem gestapt. Tot nu toe was ik dat niet van plan en ik was er ook niet op gekleed, maar zien rijden doet rijden. Het voelde genoeglijk.

Minder feestelijk maar ook niet eerder vertoond is dat er een vleermuisje klem zit in de screen. Tot nu toe hebben we ongewenste vleermuizen daar met wat aandringen wel weggekregen, maar een klauwtje zit klem en we kunnen er niet bij. Zo zielig, hij wil er wel uit maar hij kan niet. We doen vanavond nog één poging maar daarna weten we het echt niet meer.

Verder vervingen we het roestbruin geworden schrikdraad aan de overkant door nieuw wit. Het heeft het twaalf jaar volgehouden. Tijdens het werk werden we schaapachtig aangestaard door de schapen, en opgewonden door de paarden. Ze hadden het zeer snel door, je zag ze denken 'ha, ze zijn iets aan het doen met draad, nieuw gras! Wanneer mogen we erin?' Sorry jongens, niet dit jaar.

En tot slot zijn gisteren en vandaag de eerste kerstbomen aan de overkant geoogst. Al op 8 november, die moeten het dus twee maanden volhouden en dan gaan ze op de brandstapel. Het zijn wel degelijk bomen voor Ikea, ze kregen intussen allemaal een wit labeltje.

Vleermuis update: Eind goed al goed. Hij heeft zich blijkbaar los weten te werken en is gevlogen. Een pak van ons hart.

Hoera, vanmiddag werd hij opeens bezorgd, de transporteur zou eigenlijk bellen of we thuis waren, maar dat zijn wij bijna altijd en we zagen de grote oranje vrachtwagen aankomen. We zetten het apparaat samen in elkaar, R deed het werk en ik gaf nu en dan een stukje gereedschap aan. Hij staat stevig en hij doet het. Alles zit degelijk in elkaar, de handleiding is duidelijk en ik kan er tegenaan. Natuurlijk geleidelijk opbouwen.

Fiets fiets fiets, de eerste keer nog zonder muziek maar dat komt goed. Eerst alles uitproberen.

Ik fiets in de sellerie. Daar is genoeg plaats en hij staat niet in de weg. Paardenhoofdstellen aan de muur, sfeer.

Eerst maar eens het beginnersprogramma. Het is een slim apparaat dat helpt bij de training. Mijn conditie was de laatste tijd ver beneden peil, covid, een jaar niet gefietst en maar weinig gewandeld, en dat was bij het eerste rondje van 15 minuten goed te merken, pfff, zweet.

Maar er wordt aan gewerkt. Morgen weer.

De maandag werd besteed aan het installeren van mijn pc en scherm, R kreeg alles werkend in een dag en ik vogelde wat rond om settings naar wens te krijgen, tekstgrootte, achtergrondfoto, icoonvolgorde en dergelijke, de kleur van de bekleding zegmaar. En het weblogprogramma, heel belangrijk. Dat het werkt dat ziet men. Nu de zijne nog, die is heel wat ingewikkelder maar dat komt natuurlijk goed.

Onderwijl bakte ik cake en bitterkoekjes, draaide en droogde een was, streek, huishoudelijke zaken. Zodoende was er geen tijd om buiten foto's te maken, het is trouwens mistig, maar een mooie foto van HiRise met de webmaster in het groene gras is altijd goed.

Vannacht kwamen er grote groepen laagvliegende kraanvogels over, je hoort ze maar je ziet ze niet. Op een gegeven moment waren ze zo laag dat ik dacht ja zeg, ga op het gazon zitten roepen. Vorige week alleen een groepje hoogvliegers en nu dit.