Ik had geen loginspiratie deze week, al viel er van alles te loggen, grotere en kleinere gebeurtenissen. Een mijlpaaltje was dat ik in plaats van drie keer nu nog maar een keer per week naar de fysio hoef. Ik loop normaal, thuis zit ik dagelijks op de fiets en ik wandel op eigen terrein gemiddeld al 10 000 passen. In Izel oefen ik dan met gewichten en train op twee typen crosstrainer, want hardlopen doe ik thuis niet, dat zou te veel schokken opleveren. Alles voor de spierversterking, ook voor het linkerbeen, in de hoop dat daar tzt niet ook een prothese in hoeft.

Wat wandelen betreft maakte ik mijn oefening zaterdag nuttig door vooruit te lopen naar de tweede brug om foto's en filmpjes te maken van het gespetter van Titan en Kir. Vooral Kir vindt het bewegende water geweldig, maar Titan kan er ook wat van. De paarden gaan probleemloos het water in en weer uit en ze vinden het een leuk uitje.

Ik maakte mijn tweede ritje van bijna twee uur in het bos, ook wat langer draven ging prima. Bij de gagnage was tijd voor een korte graaspauze.

Verder logwaardigs was de moeflonram, die het bij de camping aan de stok had met een losgewaaid spandoek. Bots! zijn kromme horens ertegen, terug, aanloopje en nog een aanval. Hij zal dat spandoek mores leren zolang het nog beweegt. Ik had graag een filmpje gemaakt maar stilhouden op die helling in de bocht is onverantwoord.

Het waait nog steeds, een harde koude wind, en het buldert maar door, ook 's nachts. Een zandduiveltje ging er met mijn pet vandoor en er waaide een pioenrozenhekje van zijn plaats. Bij het hooi voeren is het oppassen dat niet hele plukken meteen de kruiwagen uit vliegen. Het regent niet en het gaat ook niet binnen afzienbare tijd regenen. Als de paarden een galopje trekken stuift het zand ze om de oren. Waar moet dat heen.

Van alles. Na een maand van droogte was het regenwaterreservoir (6500 liter) echt leeg. Het was al niet zo vol doordat de afgelopen winter minder nat was dan voorgaande jaren, toen de Vierre een paar keer buiten haar oevers trad. Vorig jaar raakte het reservoir niet leeg en konden we het dus niet schoonmaken, maar zondag hadden we de kans. Vroeger deden we dat met de tuinslang, borstels en emmertjes maar nu met de hogedrukspuit en de pomp. Alleen voor de laatste restjes, waar de pomp niet bij kan, waren er nog wat emmertjes nodig. Modderwater, gruis en vogelpoep verwijderen uit het filter en de buis, klaar. Ik vergat een foto te maken van het karwei zelf, maar na afloop was er het gebruikte gereedschap als bewijs.

Nu dient het te gaan regenen om hem weer vol te krijgen, water voor de wasmachine en de toiletten, en drinkwater voor de paarden. Bovendien is regen nodig voor de groei van het weidegras en het tegengaan van stuifzand, maar voorlopig ziet het er niet naar uit.

Gisteren kortwiekten we de siergrassen met de strimmer, zodat de tuin er heel kaal uitziet. Alles staat wel op uitlopen maar ja, geen regen.

En dan blijkt opeens het kleed onder de eettafel aan het vergaan, de onderlaag verkruimelt. Maar hebben we daar eigenlijk wel een kleed nodig? Niet echt, alleen krassen dan de stalen poten van de eetkamerstoelen over de vloer. Maar daar hebben we glijders voor, zei R, die heb ik nog. Persoonlijk wist ik niet eens dat daar glijders voor bestonden en we konden eigenlijk ook niet bedenken wanneer we die dan ooit gebruikt hadden in de dertig jaar of zo dat we die stoelen hebben, maar R heeft spullen.

En hij weet ze te vinden ook.

Dus morgen gaat dat kleed eruit, glijders eronder en we kunnen weer dertig jaar vooruit.

Eerst voor ik het vergeet wat kleine klusjes van de laatste week: de schapenmest uit de stallen aan de overkant weggehaald met de grote schraper, het roudpenterrasmuurtje hersteld dat door de mol was gemold, de buddleia's gesnoeid.

Vrijdag waren we in Luxemburg voor een verjaardagsdiner, alle aanwezigen waren tien jaar of meer ouder geworden dan de vorige keer dat we ze zagen, en wijzelf ook.

Gisteren kwam onverwacht mijn oude paardenkornuit J-P langs, hij bracht bloedsinaasappelijs mee van de ferme de Hosseuse, dat is gemaakt van sinaasappels waarmee tijdens het carnaval in o.a. Binche is gegooid, een vermaak waarvan we niet wisten dat het bestond. Het ijs smaakte wel goed. Hij bracht ook een reusachtig paardenboek mee, zo groot dat het in geen enkele kast past. Het is een beste jongen (60+), maar al weet hij wel dat ik niets moet hebben van zijn complottheorieën-op-basis-van-youtubefilmpjes, op den duur wordt zulk gepraat wat vermoeiend. Bovendien in het Duits, dat zingt nu nog rond in mijn hoofd.

Er werd een stapeltje boeken bezorgd, omdat ik alles in huis uit had, twee om wat van op te steken en de rest jeugdsentiment. Aan de slag.

En dan nu mijn eerste echte ritje in het bos. Ik vergat te kijken hoe laat we vertrokken, maar we reden naar schatting een kleine twee uur, niet veel kilometers want grotendeels in stap met een paar korte drafjes. Het ging goed, Harissa gedroeg zich keurig, de wilde narcissen zijn open en de knieprothese zit nog op zijn plek. Need I say more?

Nou dan: 'wordt vervolgd'.

Vandaag was het tijd voor de tandarts. HiRise was als eerste aan de beurt en hij gedroeg zich voorbeeldig. Toen hij de apparatuur zag staan moest hij eerst nog wel even snuiven, maar hij was snel gerustgesteld. Tot onze verbazing onderging hij het hele gebeuren zonder dat een 'lichte narcose' nodig was. Volgens Quentin komt dat doordat HiRise intelligent is en algauw begrijpt dat die beugel en het geluid van de rasp en de spuit met water in zijn mond allemaal niet echt bedreigend zijn. HiRise denkt erover na.

Inderdaad stond hij even later vanuit de box ernaast de hele operatie oplettend te volgen toen Kir aan de beurt was. Leergierig ventje.

Voor Kir wisten we van vorige gelegenheden al dat een roesje noodzakelijk was, als pony reageert ze meer op haar instincten. Ook bij haar ging het goed, Quentin corrigeerde nog wat aan de ene te lange kies, nog één keer volgend jaar en dan is dat ook in orde.

Na afloop nog twee uurtjes bijkomen in de box. Vermoeiend hoor. Harissa hield de twee gezelschap tijdens de wachttijd, aardig als zij is.

En daarna ging het leven voor iedereen weer gewoon verder, dat wil zeggen: hooi eten.

De afgelopen periode leek het af en toe alsof we in benarde omstandigheden waren beland. De regenwaterpomp begaf het, het stookhout was zo goed als op maar het schoot de leverancier in de rug, de gastank bleek nog maar voor 7% te zijn gevuld terwijl de tankwagen pas over drie weken zou komen, en er kwam steeds minder water uit de kraan. Armoe troef.

Maar niet voor lang. De nieuwe regenwaterpomp doet het prima, het gas kwam vervroegd toen R een noodkreet slaakte, het hout werd sneller geleverd dan wij naar huis konden wandelen, en sinds gisteren stroomt ook het gemeentewater door onze leidingen met een kracht die we niet meer gewend waren. Gisteravond was douchen een ongekende ervaring. Zomaar een prachtige straal water, net als bij normale mensen. Heerlijk.

En terwijl ik had gedacht, de gang van zaken bij wegwerkzaamheden kennende, dat het wel een paar weken zou duren eer die loopgraaf in de tuin en de sleuf aan de overkant gerepareerd zouden worden, maakten de Mannetjes alles vandaag meteen weer keurig in orde. R stuurde een welverdiend bedank-mailtje naar de gemeente. We zijn weer helemaal rijk.

Het zit erop, het mestuitrijden van 2025, 19 karretjes, 8 tractor-uren en heel veel I+R-uren. Zwaar werk, inscheppen en uitwerpen. Het was precies genoeg voor het ruïneveld. Aan de overkant is het dankzij Oliviers schapen niet nodig.

Daarna namen we Titan onderhanden. Door zijn dunne mest van de laatste tijd werd hij van achter steeds vuiler. We wasten zijn achterbenen en hingen zijn staart te weken in een emmer lauw water om de klonten eruit te vegen. Het hielp prima, hij zag er meteen een stuk beter uit, mooi schoon stond hij te drogen in de zon. Helaas is de oorzaak daarmee niet verdwenen en vandaag was het alweer mis. Er zijn allerlei oorzaken mogelijk maar welke het in zijn geval is, weten we niet. Hopelijk wordt het beter als het echt voorjaar wordt.

Omdat het hier nooit saai mag worden, kwam de gemeente wat doen aan het bedroevende straaltje water dat bij ons de laatste tijd uit de kraan komt. De druk was vorige week al gemeten: 2,2 bar, niet geweldig maar acceptabel, dus moest het aan de doorstroming liggen. Graafgraafgraaf. Waar zit die aansluiting precies, daar onder de weg door? Het zat ze niet mee, de sleuf werd steeds langer en toch sloegen ze aanvankelijk net de ene decimeter over waar de aansluiting uiteindelijk bleek te zitten.

Eenmaal gevonden, was overduidelijk waarom we zo weinig doorstroming hebben. Dichtgeslibd. Al ons water moet door dat gaatje. Dat heb je met ijzer in de bodem, hier in de omgeving komt de gemeente dat probleem dikwijls tegen.

Om een volgende keer precies te weten waar de aansluiting onder de weg doorgaat, wijst R de plek aan. Ziezo, gefotografeerd en geweblogd, dat kan in de toekomst een hoop graafwerk schelen.

In de tuin moest de watermeter worden opgegraven en omdat die eigenlijk onhandig geplaatst is en met een onnodig zware afdekking, krijgen we daar een nieuwe aan de rand van de haag. Daar komen de Mannetjes morgen voor terug. En verder moet die uitgegraven grand canyon, inclusief weggehakte betonrand, worden hersteld en dichtgegooid. Dat duurt nog wel even.

Daar ik niets kan bijdragen aan dergelijke werkzaamheden, maakte ik een begin met het wegschrapen van de schapenmest aan de overkant in de schuilstallen. De dames hebben hun best gedaan, qua mest, en stevig aangestampt. Hele plaggen kwamen los. We moeten die nog wel afvoeren maar dat gaat even niet omdat de grand canyon de toerit naar het weiland blokkeert.

Tot slot kan nog worden gemeld dat volgens de Mannetjes het vóórkomen van knaasjes verband houdt met de bodemgesteldheid, die heb je namelijk alleen op schist, en deze Mannetjes kunnen het weten want zij komen overal in de gemeente.

Het hangt er helemaal van af van welke kant je het bekijkt. Van boven gezien is er nog heel veel gras waar mest op moet. Kilometers gewoonweg, lijkt het wel.

Maar van beneden lijkt het toch zo goed als klaar. Alleen dat ene stukje nog, rechts bij de eiken. Peuleschil.

In werkelijkheid zijn we inderdaad ongeveer op de helft, met de drie karretjes van gisteren erbij. We reden zes karretjes uit, 's morgens drie en 's middags drie. Het was tamelijk warm, met wind uit alle richtingen, zodat bij het inscheppen de jas uit moest en op de tractor juist aan.

De producenten van dit alles, hier in hun hoedanigheid van consumenten, alweer druk bezig met de productie van het materiaal voor volgend jaar.

Zondag gingen we een eindje om. Alleen in de crossbaan, was mijn bedoeling, maar het was lekker fris weer, de vogeltjes fluiten al volop, en we deden er nog een rondje bij. Achter de voormalige ruïne langs, over het weggetje terug, dat duurde een beetje langer maar ach, het was niet dat we andere plannen hadden en het is goed voor mijn knie. Wel. Halverwege, telefoon: Olivier 'jullie haardhout is net geleverd op de oprit'. Onaangekondigd. Dus toen kon ik me gaan uitleven in mijn op één na favoriete hobby. Vier kuub, meteen begonnen en dinsdagmiddag was het klaar.

En vandaag is het woensdag? Ik raak de tel kwijt. Dat is toch pas een dag daarna? 's Ochtends eerst fysio, dat is tegenwoordig niet meer lui achterover liggen met wat elektroden, nee, hometrainer, loopband, crosstrainer, zweet.

Tussen de middag kwam een meneertje van Eloy ons ministation inspecteren. Het zag er goed uit, hij nam een monster en hield het omhoog: keurig zuiver water maken die bacterietjes van ons afvalwater. Daar kun je thee of koffie van zetten, zei R, maar dat vond Eloy wat ver gaan.

Zodoende konden we pas om half drie beginnen met het jaarlijkse feest van mest uitrijden. Drie karretjes schepten we vol en weer leeg bij aangenaam voorjaarsweer en slechts één knaasje. Morgen verder.

Inmiddels hoesten we met zijn tweeën in concert, al ben ik aan de beterende hand.

Een goed moment voor een paar bijzondere merkwaardigheden tussen de bedrijven door, die anders steeds maar niet worden gelogd. Vorige week bijna een buizerd tegen de voorruit, hij kon nog net opzij zwenken. Als ik net als degene die mij vervolgens voorbij scheurde 120 km/u had gereden, was het raak geweest, maar ik let altijd goed op mijn snelheid in onze wildrijke omgeving.

De volgende ochtend stond er een ree in het veld vlak achter ons ruïneveld, dat is niet zo ongewoon, maar evengoed bijzonder mooi.

In het gras waar de droogmolen staat vielen ons de snel wegsprintende regenwormen op in het licht van R's hoofdlamp. Floep! schoten ze in hun holletjes. Dat doen ze waarschijnlijk al sinds we hier wonen maar het is ons nog nooit eerder opgevallen. Ik wist niet dat die beestjes zo snel konden bewegen.

Het vriest nu weer, en zie wat de vorst voor moois maakt van een heel gewone biels met wat mos.

Ook van een terrastegel maakt hij een kunstwerk.

Af en toe zien we zoiets nog wel op een slaapkamerruit, maar deze keer lag het kantwerkje horizontaal. Een half uur later was het verdwenen.

Een nieuw logje is niet nodig als men bij het vorige gewoon een doos tissues en een glas gemberthee denkt, en het geluid spreekt ook voor zich. Verkouden, ik.

R niet. Ik ging wel naar de kiné, gisteren en vandaag, en terwijl ik weg was, wist R de halve haag te snoeien, kniknipknip zaag zaag, het begin had hij vorige week al gemaakt.

Vorige week, toen het een dag mooi weer was, wandelden we langs het beverbeekje. Daar waren een heleboel wild opkomende sparretjes gekapt ter bevordering van de biodiversiteit. Dit désenrésinement zorgt ervoor dat er meer ruimte komt voor loofhout.

Het gaat geleidelijk wel beter met de verkoudheid dankzij vroeg-naar-bed en goed slapen, en waarachtig ook met het herstel, dankzij de kiné. Vanmiddag kon ik opeens bijna normaal de trap op lopen waar dat tot voor kort best nog moeizaam ging. Nu nog trap-af, dat is de volgende doelstelling.