Gisteravond was ik van plan een logje te schrijven, maar zonder inspiratie lukt dat niet. Er kwam niets van terecht. Niet dat er geen belangrijk nieuws was dat best verdient om vereeuwigd te worden. Ten slotte waren we maandag bij de chirurg ter controle en die vond dat ik goed bezig was geweest, nog wel doorgaan met fysio om het been beter te strekken, maar lopen buigen en laten bungelen kon ik naar tevredenheid. Ook bemoedigend was dat ik anders dan mijn lotgenote I die ook op het spreekuur kwam, helemaal geen kruk meer nodig heb en kan traplopen zonder voetje-voor-voetje. Wel scheef maar dat komt goed.
Dus dat was een. In de categorie overige mijlpalen kan ik sinds een paar dagen hooi uitdelen en zelfstandig onze hellingen op en af klauteren, langzamer dan normaal maar het gaat. Verder drentelden we een uur rond bij Auchan met daarna anderhalf uur aan tafel stilzitten bij de Italiaan met C, ging ook zonder problemen. Ook wandelden we 3,5 km in het bos met mijn Nordic Walking stokken. Vooruitgang, vooruitgang.
Maar goed, dat logde ik gisteren allemaal niet, en maar goed ook want vandaag kan ik de mijlpaal van de eeuw melden (voor mij althans): ik haalde mijn nieuwe bril op bij de opticien. Een Nieuwe Bril! Ik overdrijf niet, na 50 jaar lenzen, dat is toch mooi een halve eeuw, en mijn oude (reserve-)bril dateert ook al uit de vorige eeuw, precies weet ik het niet meer maar lang geleden is het zeker. En nu multifocaal, ook nog nooit eerder gehad. Men zegt dat dat moet wennen maar het valt me erg mee. Ik moet er alleen aan zien te wennen dat ik die bril niet afzet zodra ik opsta na computergebruik. Dat is dertig jaar een reflex geweest met de leesbril en dat verdwijnt niet zomaar uit het systeem.
Dit is hem. Een heel gewoon brilletje eigenlijk, maar het effect is positief. Op al mijn andere selfies namelijk, met leesbril (anders kon ik het fotomaakknopje niet zien), zie ik er uit als een venijnige alien, terwijl deze nieuwe volgens mij een vriendelijke indruk maakt. Of niet? Ik ben een alien in schaapskleren.
Toujours un peu plus loin. Zondag was mijn plan om op Harissa te klimmen zodat we een mooie foto konden maken voor aanstaande maandag, op controle bij de chirurg, zodat die kan zien in welk stadium de revalidatie zich bevindt. Het opstijgen had ik binnen al geoefend met het muurtje in de woonkamer om te zien of het rechterbeen over de paardenrug zou gaan. We deden niet meer dan een paar passen in stap, het ging om de foto en die was zo gemaakt Dat is wel degelijk mijn rechterknie met een stuk metaal erin, maar je ziet er niets van.
Het voelde fijn aan op Harissa's rug, en het was erg goed voor het moreel. Het gevoel van bejaard-zijn kan vanaf nu weer voor een paar jaar de kast in.
Harissa was wel verbaasd dat ze na drie kwartier poetsen en vijf minuten in de roundpen alweer werd afgezadeld, maar ze begreep dat iemand die nog een beetje kreupel is niet meteen een urenlange buitenrit gaat maken. Bovendien liet de zon het na een paar minuten alweer afweten en het was bar koud.
Intussen ging R met de kettingzaag een oude berk te lijf die nog in de haag in de weg stond. R vertoont ook nog geen enkel teken van bejaardheid, dus vooralsnog gaan we een poos zo door. Volgende activiteit: blokken kloven en stapelen (wij samen), haardhout voor de toekomst.
Nog een mijlpaal vandaag: ik kan weer zelf autorijden. Dat scheelt stukken in tijd, nu R mij niet meer naar Izel (fysio) hoeft te transporteren, terug naar huis om de paarden te voeren, en daarna snel weer naar Izel om me op te halen.
Wat zal ik ervan zeggen. Ik leid het leven van een bejaarde. Zo stel ik me dat tenminste voor, nergens naar toe hoeven, een beetje op de bank zitten breien, naar de vogeltjes kijken, er wordt voor je gezorgd. Daarentegen is R's leven er een van full time werkzaam in meerdere banen. Taxichauffeur, paardenverzorger, boodschappenservice, thee- en koffiezetter. Buiten in weer en wind.
Als Harissa water komt drinken, ziet ze me zitten. Ze kijkt peinzend naar binnen: 'Ik zie dat je nog steeds stalrust hebt. Nog altijd kreupel? Vervelend. Nou, ik kom je wel weer eens opzoeken, daag.'
Iedere dag wordt de kreupelheid wel minder. Binnen geen krukken meer nodig en buiten nog maar een. Mijn sokkentrui is ook bijna af. Het gaat vooruit.
Oké, de kerstboom eruit. Het is tenslotte januari. We kregen een beetje van dit, en verder hondeweer met regen en wind.
Voor mij is het tij inmiddels gekeerd, ik kan weer prima slapen en daardoor gaat alles meteen beter, het herstel, de fysio, het optimisme. Ik kruk wat door het huis, en vanavond ging ik mee naar de boxen om de katten te voeren. Océ vond het leuk dat ze me weer eens zag. Ik ving een albino teek bij Nero. Een teek. Midden in de winter.
Iedere dag vroeg op van wege de fysio. Daarna verzorgt R thuis de katten en paarden, en rijdt nogmaals naar Izel om me weer op te halen.
Vandaag was een extra drukke dag, na de fysio door naar de kapper, en thuis kwam de glazenwasser. Gisteren waren de ramen al schoongeregend en gestormd, maar wat sop eens in de drie maanden kan toch geen kwaad. Toen hij weg was, dweilde R nog eens het hele huis na. Het is hier zelden zo schoon geweest als nu, nu ik op de bank zit en toekijk. Ik bakte wel een fijne vruchtencake, en er zijn bitterkoekjes.
Er gebeurt toch van alles.
De afgelopen periode blijft ongelogd. Ik heb er geen zin in.
Nog wel even de kerstboom, die moet elk jaar in beeld en in januari wil niemand hem meer zien. Dus voilà, op 31 december, kan nog net. We zijn er best tevreden mee.
En vandaag sneeuwde het een beetje, net genoeg om mijn uitzicht mooi te maken.
Met bewolking, dat dan weer wel.
Hoe dan ook, gelukkig 2025.
Het huis is intussen toch schoon geraakt, tot zelfs de garage toe, spick ende span. En als het klaar is, beginnen we na een poosje vanzelf opnieuw. Het komp so trug hè, niks an te doen (oude oosterse wijsheid).
Nu nog even wat mijlpaaltjes die dreigden te verzinken in de stroom van stress, gedoe en onverwachte ponies van de afgelopen dagen.
Zo herontdekte ik, na een halve eeuw (!), de voordelen van een bril. Jawel, oma vertelt. Mijn eerste lenzen, bijelkaarverdiend met vakantiewerk in 1974, waren nog van glas, waar je 14 dagen voor moest oefenen wilde je ze in kunnen houden. En nu opeens, vorige week, voor de tweede keer in tien dagen tijd een scheurtje in een up to date flexibele zuurstofdoorlatende maandlens en de bestelshop die niet functioneerde. Na een dag zonder rechterlens zette ik dan maar mijn oude reservebril eens op. Wat handig! Zodra je hem opzet zie je alles, niks schoonmaken opbergen afspoelen. En ik kan ermee lezen, terwijl het niet eens een varilux is. Een echte herontdekking, ik ben er helemaal voor.
Er zijn wat nadeeltjes: 1) de design poten zijn niet compatible met de pet, de rijhelm en diverse mutsen, dus er moet een keer een sportmontuur komen, maar goed, de oude heb ik al 20 jaar minstens dus dat mag weleens; 2) als je hem afzet, zie je meteen niks meer en als het motregent idem; 3) de leesbrillen die her en der in huis lagen, zijn dan overcompleet.
Wat zal ik daar nu eens mee doen? Misschien even bewaren voor het geval ik van gedachten verander. In dat geval moeten we een grotere ladenkast aanschaffen om ze allemaal op te bergen, want ik weet zeker dat er ook nog een in de auto ligt, en en ... grapje. Als ze echt overbodig blijken, vind ik wel ergens een goed doel.
Verder werd Nero's huisje verplaatst van de carport, waar uiteindelijk toch alles vochtig en ongezellig was, naar het hooischuurtje. Goed beschut, gegarandeerd niet vochtig, en gezelliger. Hij heeft het geïnspecteerd, dankzij enkele kattenbrokjes achterin.
Alleen Océ. Die blik van verontwaardiging. Straks wil zij ook zo'n mooi huisje, je zult het zien. We kijken even aan hoe het verloopt.
En tenslotte maakten R en HiRise vandaag hun eerste wandeling in het bekende bos achter het huis. Ons prinsje gedroeg zich voorbeeldig, zonder duwen of trekken. Nergens bang voor. Hij is geen milimeter gegroeid in de winter, nog steeds 1.50, maar het is een prima beestje. Wordt vervolgd.
Tja. *update* Nero's huisje werd vrijwel onmiddellijk gekraakt. Want wie had er diezelfde avond al in haar intrek in genomen? Precies. En dat terwijl Océ bovenin het hooischuurtje al twee riante penthouses heeft, waar zij regelmatig de nacht doorbrengt, of ook de dag als het regent, en sinds kort ook een nestje heeft gecreëerd in het graszaad onder de unster, en dan heb ik het nog niet over haar uitkijkpost op de hooirol. Waar gaat dit eindigen?
En wat had ik gedacht deze zondag te gaan doen? Nou, het huis schoonmaken, sanitair, keuken, het is toch hondeweer en als ik volgende week met een kruk rondloop is het een stuk lastiger. Jaja. Eerst even: plienk ploenk, de bel, Thierry aan de deur: er loopt een klein paard los op de weg. Daar kan hij niets mee. Oké, we gaan wel even kijken.
Inderdaad, klein, heel heel klein. Een onbekend exemplaar, van wie? R haalde het halster van HiRise, dat het diertje veel te groot was, en we liepen ermee langs P en H, die hem ook niet kenden. Het dorp door naar Sophie dan maar, niet thuis. Om kort te gaan, Olivier wist te vertellen dat het beestje van onze overburen is, niet dat we het daar ooit eerder gezien hebben, maar misschien hebben ze hem pas, het is een jong diertje.
Dus voilà, het hele eind weer terug, trippel trippel, nog steeds niemand thuis daar. We zetten hem achter hun tuinhek, waar gras is, dan kan hij uitrusten van zijn avontuur. Berichtje op hun facebook, berichtje naar Sophie met uitleg en dat was het dan voor vandaag.
Nu eerst even bijwarmen, en hee, helemaal geen zin meer om het huis schoon te maken. Tja, dan moet het maar verslonzen, niets aan te doen. In elk geval heb ik mijn 12 000 passen vandaag er alweer opzitten en dat terwijl het pas 12 uur is.
Pffff. En dan nu een logje. Een samenhangend verhaal kan ik er niet meer van maken, alles dwarrelde de afgelopen periode door elkaar. Het werd nog extra druk doordat ik dacht 'laat ik eens even gaan praten met de fysiotherapeut, ik fiets nu wel op mijn fijne fiets maar dat kan vast effectiever, misschien heeft hij wat tips'. Goed idee, alleen Michel kennende had ik het kunnen weten: ik was amper binnen en ik zat al op een hometrainer en kon meteen anderhalf uur aan de slag. Beenspieroefeningen. 'Je kunt dit ook thuis doen hoor', zei hij nog, maar dit leek zoveel effectiever dat ik maar meteen afspraken voor de volgende sessies heb gemaakt. 'Pré-op'-behandeling heet dat, en het werkt. Ik voel na 7 sessies het verschil al, en hoe beter de beenspieren getraind zijn, des te voorspoediger verloopt straks de revalidatie. We gaan ervoor, nog twee sessies en dan is het operation time. Thuis fiets ik nu op dagen dat er geen fysio is.
De volgende happening was het eerste buitenritje van R met HiRise, in Frankrijk met Léa, wat uitstekend ging, ze draafden dapper voort, ondanks kou en wind. Ik liep een stukje mee met mijn stokken maar verloor ze al snel uit het oog. Filmpje heeft op FB gestaan.
Maandag naar Arlon omdat nog weer iemand mijn bloed wilde zien. Dat was al het derde ziekenhuis in korte tijd, ze zijn allemaal op 60, 70 of 30 km van hier, en overal moet je vroeg present zijn, precies op file-tijd. Het enige dat ik er verder over kwijt wil, is een goede raad: neem uw urine niet mee in een glazen potje. Alles liep goed af, net als het meeste de laatste tijd, maar dat wil niet zeggen dat er niet steeds stress aan voorafgaat.
Volgende dag dan: HiRise naar huis transporteren. Oorspronkelijk was het plan, Harissa daarheen mee te nemen zodat ik daar kon oefenen met remmen, en tegelijkertijd kon HiRise dan op de terugweg steun aan haar hebben in de trailer, maar dat werd toch te veel ineens, we lieten Harissa thuis.
We namen afscheid en laadden hem in. Ik reed weer met hem mee in de trailer. We hadden gedacht dat hij het deze keer wat makkelijker zou opnemen dan destijds op de heenweg, maar nee. Hij vond de trailer verschrikkelijk. Op allerlei manieren trachtte hij deze afgrijselijke herriekast te verlaten en ik was de hele rit druk met hem geruststellen, voorkomen dat hij probeerde zich om te draaien, over de bar te klimmen of zich anderszins iets aan te doen. Zenuwslopend. Eenmaal weer thuis was het direct weer over, hij hoefde niet eens een zweetdeken op. Kennismaken met de anderen en de hiërarchie opnieuw vaststellen, een rondje rennen en eens lekker rollen. Hij is nu weer even modderig als de anderen. Een eerste ritje hier in de omgeving moet nog wachten op beter weer.
Meer goed nieuws was dat ik mijn rijbewijs terugvond, op een niet erg waarschijnlijke maar wel veilige plaats. Niemand vraagt ooit naar dat kaartje maar men hoort het toch niet kwijt te zijn, en het was een hele opluchting na maandenlang een knagend gevoel van 'waar o waar ...' en herhaaldelijk grondig zoeken.
Gisteren had R een middag vol frustratie vanwege een onbegrijpelijke visa-transactie. Banken zijn ontoegankelijk. Wilt u dit, toets dan 1, wilt u dat toets 2, spreek uw vraag in bij onze robot, ik verbind u door met piep piep piep djingeldjingel, redo from start, en nog maar een keer. Ook dit liep uiteindelijk goed af maar grrrr.
En tot slot wil ik nog even mijn lijstje updaten van belevingen die ik-voor-mij-persoonlijk-als-vrouw-in-Suxy-zijnde de hel vind. Het wás namelijk 1) één dingetje moeten kopen bij Auchan op het hoogtepunt van de massale kerstinkopen , 2) een cruise op zo'n drijvend zeekasteel, en 3) onnodig lawaai. De update: met stip op 1) inloggen en iets opzoeken of invoeren op de onophoudelijk veranderende ziektekostenverzekeringssite van de EC. Ziezo.
Zoals gezegd liep alles uiteindelijk goed af en dan mag men eigenlijk niet mopperen, maar eens flink mopperen lucht toch op. Nu verder maar weer.
Als ik nu niet snel wat log, is alles zo weer verdwenen in deze periode van drukte met specialisten, niet en wel behulpzame apotheken, medicijnengeregel, van alles wat komt kijken bij de voorbereiding van De Operatie. Niks wereldschokkends, maar hee. Dit is een life log, voor mij is het belangrijk.
Na de vorst (-6°) waren er twee dagen met voorjaarsweer en ziedaar: knaasjes. Vriezen die pestbeestjes nu nooit eens dood? Nee, want vandaag was het +6° en zodra de zon er een klein beetje door kwam, hup, jeuk, precies onder de rand van de warme wintermuts. Ze weten me te vinden. Grrr.
En na één dag regen, en niet eens veel (9mm), was er weer overal modder. Zonder de nieuwe verharding stonden de paarden nu alweer tot hun enkels in de prut en moesten wij maar zien hoe we de hooikruiwagen door de bagger drukten. Een echte verbetering.
Tussendoor vervingen we al het draad in het achterveld en langs de grijze paaltjes bij de roundpen. Zo. Nu kan alles er weer twaalf jaar tegen.
Als laatste beetje tuinwerk het kattekruid afgeknipt, en wat werk in huis betreft was er toch een soort mijlpaal: de ficus benjamin ontmanteld en in de bramen geworpen. De laatste twee jaar was het eigenlijk een sneue treurbenjamin, maar we hebben het lang aangekeken want het was een stek van een stek van een stek van R's grote kantoorplant in 1994, als het ware een achterkleinkind dat al die jaren tot de familie heeft behoord. Maar nu was het toch zijn tijd. Er staat nog een heel klein stekje van, dus wieweet. Vertroetelen maar.
We kregen een ingeving die effectief bleek. Er hing weer eens een vleermuis aan de screen, en deze keer beschenen we hem met een fel zaklampje, wat hij vervelend vond, en bespoten hem met een straaltje water uit de plantenspuit, wat de druppel was die zijn emmertje deed overlopen. Hij smeerde hem stante pede. Gelukkig maar, het werkte veel sneller dan het getik met het latje en zo raakte hij niet beschadigd.
Het is de tijd dat de schoolkinderen geld willen verdienen voor hun schoolreis volgend jaar. Maéva kwam met porties vegetarische lasagna, die wij zelf opeten, en Justine met zes zakken sinterklaassnoep. We testten een zak totaal onverantwoorde suikers, kleur- en smaakstoffen, en de rest delen we uit aan brave kinderen, zodat zij vanzelf minder braaf worden.
En tot slot het interessante nieuws. Vrijdag en vanochtend waren de galoprondjes alweer stukken beter dan de vorige keer. Paard én ruiter zijn zienderogen vooruitgegaan. Tijd voor de buitenrit, aanstaande vrijdag, en volgende week nemen we hem mee naar huis.
Van het weekend dat R naar Nederland was besteedde ik de zaterdag aan het snoeien van de roosjes, klaar voor de winter, en verder aan een hoop kleine klusjes, tussen het drie keer per dag hooi voeren door. Océ bekeek mijn activiteiten uit de hoogte maar vond het niet nodig assistentie te verlenen. Dat is niet de taak van een kat, tenslotte.
Voor zondag was het plan de kamperfoelie te snoeien, maar tja. Men moet zich aanpassen aan de omstandigheden. Het bleef de hele dag naar weer. Eerst motregen, 's middags mist.
Vandaag en morgen regen, en daarna winter: kou, vorst en sneeuw. Dat lijkt er meer op. Tijd om de verwarming aan te doen.