En weer logees. Korter loggen dan dit kan niet.

Met Kir gaat het beter. Monter en eet goed, iets minder mager. Gisteren vervingen we met zijn tweeën het verband om het been, terwijl daar tot nu toe drie personen voor nodig waren geweest. Ik zag er tegen op, daar ik in tegenstelling tot R geen held ben in medisch handelen, maar het ging goed. Vanmorgen namen we haar voor het eerst mee uit wandelen, naar het beekje. R leidde haar aan het halster, ik liep mee met Jay, hopend dat ze daardoor aan elkaar wennen maar ze trokken zich niet veel van elkaar aan. Kir liep vlot mee, het beekje in viel niet mee, maar eenmaal erin wilde ze er niet meer uit. Hee! water dat kan bewegen, leuk. We kwamen nog scouts tegen die met een boomstam liepen te zeulen maar dat deerde onze beestjes niet. Wel veel vliegen, en het was schméier oftewel douf. Drukkend warm.

Vrijdagavond deden we dan eens iets totaal anders. Cultuur met een warme trui en stevige schoenen aan. Rond het klooster van Orval (trappistenbier en -kaas, alleen niet die avond) wandelden we door de ruïnes, luisterden naar een mannenkoortje van zes (waaronder een monnik) waar het carillon doorheen speelde, rustten uit onder een ontzettend dikke eik ...

... en luisterden naar Griff met hun cornemuses, drie kunstenaars op de doedelzak (gepompt met de elleboog, niet geblazen) die het beluisteren meer dan waard waren. Neveneffect was dat hier de hele middag doedelzakmuziek heeft geklonken. Apart.

En toen het donker werd schuifelden we met nog 600 toeschouwers naar het weiland achter het klooster voor de voorstelling Mathilda di Canossa. Min of meer historisch verantwoord, hoewel de letterlijke tekst van toen (11e eeuw) niet bekend zal zijn. Ons vielen natuurlijk de vier dappere Haflingers op die het spektakel opluisterden. Ik denk niet dat onze paarden het er net zo braaf van afgebracht zouden hebben (zacht uitgedrukt) bij al die schijnwerpers, geluidseffecten, zwarte monniken en duistere gedaanten op de tribune. Er trad ook een ezel op maar die ging het liefst zijn eigen gang, zoals ezels plegen te doen.

Na middernacht thuis, dat zijn wij niet meer gewend maar het was voor herhaling vatbaar ('over vier jaar', zei onze lichtelijk vermoeide huisarts - een van de organisatoren -, die het slotwoord sprak).