Er zijn tijden dat er maar steeds niets lijkt te gebeuren. De schuilstal staat nog ingepakt te wachten op de vergunning, de aanvraag voor de verbouwing van het huis zit in de ambtelijke molen, en wanneer komt die omheining nou eindelijk eens? Weten we niet, de leverancier heeft meivakantie. Wachten en nietsdoen. Ik ben daar niet goed in.
In arren moede ging ik maandag de auto dan maar wassen, of in elk geval afspoelen, dat was hard nodig maar het is werkelijk het allerlaatste redmiddel, als je helemaal niets te doen hebt, daarom gebeurt het ook zo zelden. Normaal is er in deze tijd veel te doen in de tuin, maar die hebben we nu even niet (behalve geraniums maar die zijn al klaar). Dus. Saai. Gelukkig hadden we 's avonds westernles bij Sunshine.
Woeha woeha. Dat maakte de dag meer dan goed, om niet te spreken van de dag erna. De vraag is wel hoe ik al onze avonturen in vredesnaam gelogd krijg. Hm. Begin at the beginning, go on till you get to the end, and then stop, net als Alice in Wonderland. Vooruit.
De drie lespaarden moesten worden opgehaald in het achterste veld van meerdere hectaren heuvelland met twee buitelende beekjes, achteraan, bij die bomenrij. We gaan niet lopen hoor, zei Sunshine, veel te ver en je krijgt er modderige schoenen van, we gaan met de quad. Voor mij was het de eerste keer op zo'n ding. Broembroem, hobbelige, modderige bosweggetjes, snelheid, drie honden mee, kortom, keet. Zelf zou ik dat stuk makkelijk en veel liever lopen, maar het was leuk om een keer te doen. Eenmaal bij het weiland moesten de paarden eerst nog even worden gevangen. Groot stuk grasland, beek, natte zoden, tot de enkels in de modder. Maar ze kwamen in galop door het beekje aandenderen toen ze geroepen werden. Gadget en Titan kenden we al en nu was er ook nog Tip, die is pas vier.
Okee, volgende fase. Terug is het met de paarden toch net zo ver lopen? Natuurlijk, daarom gaan we ook met de quad terug. Hier R, neem jij de touwen van Gadget en Tip, dan kan Irene Titan nemen, jullie zitten achterop de quad en Sunshine rijdt. Of wil Irene soms de quad rijden? Whuh? Ik? Nee, geef mij het touw van Titan maar. En zo kon men daar een quad door het bos zien karren, beladen met drie personen (waarvan twee genietend van hun rustige ouwe dag), met daarachter drie paarden voortstappend aan een touw alsof het niets bijzonders was. Drafje? Ook prima, de paarden zijn goed opgevoed en zijn het gewend. Is er iets engs dan? Vergelijk dat eens met het gemiddelde paard, dat al met vier benen tegelijk in de lucht springt en er als een speer vandoor gaat bij het zien van een stilstaande quad, laat staan als hij start. Wij vinden ze geweldig.
Daarna kregen we les, met weer verschillende eye openers inzake de omgang met paarden, en een tijdje evenwichtsoefeningen in draf, waar ik de loglezer niet mee zal belasten, te technisch en dit verhaal wordt toch al zo lang.
Toen het te donker werd om nog te zien wat we aan het doen waren, dachten we dat ze de paarden in de paddock achter de stallen zou zetten, maar nee, we brachten ze naar hun wei terug. Per quad dus weer, in het donker, maar de paarden vertrokken geen spier. Triptriptrip, niks aan de hand. We lieten ze los en ze verdwenen in het duister. Bedankt jongens. Daarna bespraken we de ins en outs van de aankoop van Titan nog even en dat was dat.
Om elf uur waren we thuis, ik zeg 23.00 uur. Toen moesten we nog eten maar een kniesoor die daarover zeurt, bovendien stond er nog een portie gigot d'agneau in de vriezer. Wat een dag. We hadden een paard, en wat voor een!, met vier maanden uitprobeergarantie op redelijke voorwaarden. Hoera. Nog even een kort logje schrijven om het te vieren en dan naar bed. In slaap komen viel nog niet mee maar dat zat erin natuurlijk.
Dat was maandag. Dinsdag was er nog minder sprake van stilstaan maar dat bewaar ik voor morgen, mét moeflonfoto's.