Pffff. En dan nu een logje. Een samenhangend verhaal kan ik er niet meer van maken, alles dwarrelde de afgelopen periode door elkaar. Het werd nog extra druk doordat ik dacht 'laat ik eens even gaan praten met de fysiotherapeut, ik fiets nu wel op mijn fijne fiets maar dat kan vast effectiever, misschien heeft hij wat tips'. Goed idee, alleen Michel kennende had ik het kunnen weten: ik was amper binnen en ik zat al op een hometrainer en kon meteen anderhalf uur aan de slag. Beenspieroefeningen. 'Je kunt dit ook thuis doen hoor', zei hij nog, maar dit leek zoveel effectiever dat ik maar meteen afspraken voor de volgende sessies heb gemaakt. 'Pré-op'-behandeling heet dat, en het werkt. Ik voel na 7 sessies het verschil al, en hoe beter de beenspieren getraind zijn, des te voorspoediger verloopt straks de revalidatie. We gaan ervoor, nog twee sessies en dan is het operation time. Thuis fiets ik nu op dagen dat er geen fysio is.
De volgende happening was het eerste buitenritje van R met HiRise, in Frankrijk met Léa, wat uitstekend ging, ze draafden dapper voort, ondanks kou en wind. Ik liep een stukje mee met mijn stokken maar verloor ze al snel uit het oog. Filmpje heeft op FB gestaan.
Maandag naar Arlon omdat nog weer iemand mijn bloed wilde zien. Dat was al het derde ziekenhuis in korte tijd, ze zijn allemaal op 60, 70 of 30 km van hier, en overal moet je vroeg present zijn, precies op file-tijd. Het enige dat ik er verder over kwijt wil, is een goede raad: neem uw urine niet mee in een glazen potje. Alles liep goed af, net als het meeste de laatste tijd, maar dat wil niet zeggen dat er niet steeds stress aan voorafgaat.
Volgende dag dan: HiRise naar huis transporteren. Oorspronkelijk was het plan, Harissa daarheen mee te nemen zodat ik daar kon oefenen met remmen, en tegelijkertijd kon HiRise dan op de terugweg steun aan haar hebben in de trailer, maar dat werd toch te veel ineens, we lieten Harissa thuis.
We namen afscheid en laadden hem in. Ik reed weer met hem mee in de trailer. We hadden gedacht dat hij het deze keer wat makkelijker zou opnemen dan destijds op de heenweg, maar nee. Hij vond de trailer verschrikkelijk. Op allerlei manieren trachtte hij deze afgrijselijke herriekast te verlaten en ik was de hele rit druk met hem geruststellen, voorkomen dat hij probeerde zich om te draaien, over de bar te klimmen of zich anderszins iets aan te doen. Zenuwslopend. Eenmaal weer thuis was het direct weer over, hij hoefde niet eens een zweetdeken op. Kennismaken met de anderen en de hiërarchie opnieuw vaststellen, een rondje rennen en eens lekker rollen. Hij is nu weer even modderig als de anderen. Een eerste ritje hier in de omgeving moet nog wachten op beter weer.
Meer goed nieuws was dat ik mijn rijbewijs terugvond, op een niet erg waarschijnlijke maar wel veilige plaats. Niemand vraagt ooit naar dat kaartje maar men hoort het toch niet kwijt te zijn, en het was een hele opluchting na maandenlang een knagend gevoel van 'waar o waar ...' en herhaaldelijk grondig zoeken.
Gisteren had R een middag vol frustratie vanwege een onbegrijpelijke visa-transactie. Banken zijn ontoegankelijk. Wilt u dit, toets dan 1, wilt u dat toets 2, spreek uw vraag in bij onze robot, ik verbind u door met piep piep piep djingeldjingel, redo from start, en nog maar een keer. Ook dit liep uiteindelijk goed af maar grrrr.
En tot slot wil ik nog even mijn lijstje updaten van belevingen die ik-voor-mij-persoonlijk-als-vrouw-in-Suxy-zijnde de hel vind. Het wás namelijk 1) één dingetje moeten kopen bij Auchan op het hoogtepunt van de massale kerstinkopen , 2) een cruise op zo'n drijvend zeekasteel, en 3) onnodig lawaai. De update: met stip op 1) inloggen en iets opzoeken of invoeren op de onophoudelijk veranderende ziektekostenverzekeringssite van de EC. Ziezo.
Zoals gezegd liep alles uiteindelijk goed af en dan mag men eigenlijk niet mopperen, maar eens flink mopperen lucht toch op. Nu verder maar weer.