Megamijlpaal, gisteren. Na de regen van donderdag ging de hittegolf gewoon door, vrijdag ... zaterdag ... zondag ... 30° en meer. Maar zaterdagavond maaide Olivier zijn twee nieuwe velden. We waren daar eerder al gaan kijken of ze er goed bij lagen, de ingang stond vol rumex maar de rest was weelderig goed hoog gras. Zondag niet geschud maar laten liggen om het niet te veel te laten drogen, maandag zwelen, en ...

... maandag ingepakt. Maandagavond laat. Heel laat, tegen middernacht. Beter laat dan nooit. Daar ligt het eerste ingepakte préfané van ons leven, witte en zwarte rollen, 53 stuks. Als dat geen mijlpaal is.

Maandag was alles bij elkaar voor ons wel een heeeele lange dag. Om 5 uur op, geeuw geeuw, en om half 7 al in de file, op weg naar het algeheel medisch onderzoek in Luxemburg in het kader van de preventieve gezondheidszorg. We kwamen er weer goed van af, ik verdwaalde wederom in die wirwar van gebouwen van dat ziekenhuis maar dat is normaal. Qua gezondheid is everything under control.

Dan nu de volgende versie van ons hooi. Normaal was het hooien klaar als de baaltjes hoog opgestapeld in de schuur van Le Paul lagen, dan wisten we dat het goed was. Kriebelig, bezweet en moe, maar voldaan. Nu liggen de rollen in het veld van Jean-Marie, veilig ingepakt, kan niet meer misgaan ongeacht het weer, maar ze moeten nog worden getransporteerd, versie 5.1, en opgestapeld op ons veldje, versie 5.2.

Olivier komt ze eind deze week of begin volgende week afleveren, zegt hij. We zullen zien. Dit jaar was het hooien voor ons fysiek niet vermoeiend, maar psychisch des te meer. Stress in meerdere versies.

En of het eindresultaat goed is, weten we pas in het najaar als de eerste rol wordt aangebroken (versie 6.0). Het zal wel goed zijn, maar dat wordt toch ook nog best spannend: is de fermentatie goed verlopen en op tijd gestopt? Daarna nog de vraag of de paarden het lekker vinden (waarschijnlijk wel) én of het helpt voor Titans astma, waar het uiteindelijk allemaal om begonnen is. Versie 7.0.