Na de zomer knipte ik alle lavendel keurig bij, besteedde een middag aan het vlijtig dorsen van de droge bloemetjes, vulde daar twee zakjes mee en hing die op in het toilet en in de gang. Ruikt lekker. Maar het waren effen zakjes die ik op dat moment toevallig had. Saai.

Wegens alweer een dag met gure snijdende oostenwind was er nu tijd voor wat huisvlijt. De naaimachine opstellen. Draad inrijgen. Mopperen. Draad beter inrijgen. Zo gaat dat altijd. Knippen, zomen, nadenken, tunneltje voor het koordje, klaar.

Deze kunstwerkjes hebben al een lange geschiedenis. Ooit kochten we in Gent een wit katoenen dekbedovertrek met Engels borduurwerk, ik meen in 2006. Toen dat versleten was, knipte ik de instopstrook eraf (instopstroken zijn sowieso overbodig) en maakte er voor ons tijdelijke boerenhuisje in Les Bulles anti-inkijkgordijntjes van (omdat wij daar zo'n rare buurman hadden). Effen wit, effectief maar saai, dus na een tijdje vlijtig voortwerken met tekenpen, scalpel en tamponneerkwast frutste ik er eigenhandig wat bloemetjes op. Kijk, Het Ventje zit ervóór, in de zon.

Hier belandden de gordijntjes in een kast, de ramen hier zijn reusachtig en dit is gewoon niet zo'n soort huis. Maar ik kon ze toch niet weggooien, zelfgemaakt, aan gehecht geraakt. En maar goed ook dus. Die zakjes hebben nog een lang leven, voorspel ik.

Verder brak ik zojuist alweer het laatste potje bramenjam-uit-eigen-crossbaan 2018 aan. Wat vliegt de tijd.