Nu de paarden sinds zondag in het ruïneveld lopen, is het voor ons even wennen. De hele winter is er dagelijks werk, meerdere keren water bijvullen, hooi uitdelen, mestruimen, graan voeren. En nu ineens niets meer. Ze zijn wel even bij de boxen geweest om aan de vliegjes te ontkomen maar met de inval van het koudere weer maandag is dat ook niet meer nodig. De waterton blijft onaangeroerd, er drijft een laagje stuifmeel op, trouwens, overal ligt stuifmeel, op de parking, het terras en in de wei, de paarden hebben er gele neuzen van. Nu er geen vliegjes zijn is het goed rusten voor ze. Geen staartgezwaai en orengeflapper. Alleen Jay heeft wachtdienst, maar een half oogje in het zeil volstaat.

Dinsdag kwam het goed uit dat er weinig te doen is, want ik had een off day. Met lichte koorts op de bank. Ik denk dat het mijn versie van het staartje griepvirus was, dat al snel weer vluchtte omdat mijn weerstand goed in orde is. Na een dag kalm-aan en een nacht goed slapen was alles weer normaal. In elk geval is de bank getest: hij zit en ligt lekker, en helemaal met een boek (The Scar van China Miéville herlezen). Ook heb je er prima zicht op het weiland en de voorbijdrijvende wolkenluchten. Kijk, daar gaat Frankrijk, België is net losgekoppeld. En oei, daar komt Rusland aan, dat belooft onweer en duisternis, en wat China daar achteraan brengt is nog onzeker ...

Ook Het Ventje waardeert de bank. Hij is nog aan het uitzoeken of alle vijf elementen even goed aanvoelen.