Traplopen is misschien wat ruim uitgedrukt maar we leerden woensdag met Titan en Jay het nemen van opstapjes en afstapjes. Niet springen, beheerst erop en eraf. Deze was de eerste, niet al te indrukwekkend, ik schat een 50 cm hoog, of diep, al naar gelang de kant dat je het benadert. Vanuit stilstand erop, eerst aan een halstertouw en later onder het zadel. Ook overwonnen we een steil hellinkje, waar het erom ging halverwege stil te staan en eventueel een paar pasjes achteruit terug omhoog. Over zoiets heen raggen kan iedereen maar het gaat erom het paard bij elke pas in de hand te hebben. Na het werk aan de hand nam ik het op/afstapje nog in het zadel, omhoog gaf dat een flinke zwiep want die hele achterhand moet met een goede PUSH omhoog worden gedrukt, en naar beneden ging het zo glad en licht als maar kon. Verbazend.

Vervolgens klommen we nog over een dikke boomstam en daarna gingen we naar een hoger op/afstapje. Een 80 cm. Haha, dat was natuurlijk alleen voor grote paarden met lange benen zoals Titan, niet voor mijn kleine Jaytje van 1,47 cm schofthoogte. O, toch wel. Daar verbaasde ik me nog veel meer. Die Jay. Het vliegende zweefpaard. Ze zette haar voorhoeven op de bovenrand en tjoep! ogenschijnlijk zonder enige inspanning zweefde ze naar boven. En dat niet een keer maar herhaaldelijk. Ik wist niet wat ik zag. Zo moeiteloos, zo verderlicht. Ja, het is een Quarter Horse, zei Sunshine droog. Dat wist ik ook wel, maar het was de eerste keer dat ik dat zo duidelijk in de praktijk gebracht zag. Die achterhand is pure power.

Het was een leuke en nuttige middag en we gaan zeker nog eens. Er staan nog veel meer hindernissen opgesteld op die crossbaan.