Zo af en toe merken we dat we na vier jaar wel ingeburgerd zijn in de regio. Zoiets moet zijn tijd hebben, net als vriendschappen, die ontstaan behalve bij heel kleine kinderen ook niet van de ene dag op de andere.

Inmiddels ligt ons hooi bij Le Paul, wij doen zijn kalveradministratie, Fred komt de paarden beslaan en Olivier hooit ons land. Een paard van de buren wordt bij ons beslagen omdat zij zelf geen vlak terrein hebben. Kortom, we zijn er langzamerhand bij gaan horen. Dat is fijn. Er zijn ook streken waar men de nieuwkomer scheef aankijkt en het drie generaties duurt eer er een begin van acceptatie op gang komt.

De eerste stap was destijds het aanbrengen van de ooit door mij gevreesde ('iedereen zal ons aanzien voor Belgen!') kentekenplaten, die juist grote voordelen bleken te hebben ('nu iedereen ons aanziet voor Belgen kunnen we ons op zijn tijd een opmerkelijke manoeuvre permitteren'). Bovendien hebben we nu een auto die beter aangepast is aan het Belgische wegdek.

Daarna vonden we beetje bij beetje de weg naar de bakker, de bouwmarkt en de regionale ruiterwereld. We leerden alle bewoners van ons weggetje kennen, evenals hun kinderen, honden, katten en andere dieren. De overbuurvrouw maar ook haar schapen kennen we bij naam (Félicie en Désiré). En elk jaar kennen we weer wat meer dorpsgenoten bij het Grand Feu.

Zondag kwamen we op onze buitenrit meneer M tegen, die ook van de eerste lentedag liep te genieten, en van wie we helemaal in het begin een zeer klein strookje land hebben gekocht. Een oude kennis die we zelden zien, al is het dorp maar klein. We hadden hem in elk geval nog nooit op pad gezien zonder zijn tractor.

Vandaag waren we vanwege tandartsbezoek en dergelijke even in Luxemburg, ook wel weer eens leuk, maar aan het eind van de dag was ik blij dat we weer thuis waren. Thuis is Suxy, wat mij betreft eigenlijk al vanaf het allereerste begin. Nog vele jaren, al zeg ik het zelf.