Kijk, onze nieuwe brise-vue. Goed hè, zelfgemaakt, was heel makkelijk. Wel ging er van alles aan vooraf. Hoe een simpel half gordijntje eenvoudig en tevens ingewikkeld kan zijn zal ik uitleggen (u kunt nog uitloggen).

Om te beginnen was er de buurman, inmiddels ex-buurman (we hebben nog niet durven vragen wat er van hem geworden is). Tachtig keer per dag liep hij langs onze achtergevel. Telkens als ik een blik op de omgeving wilde werpen zat zijn hoofd ervoor. Niet dat hij binnenkeek, maar op een gegeven moment werd het mij te machtig. Zo ben ik, als mijn uitzicht een mooie boom en een heg is, wil ik een boom en een heg zien en geen buurman, tenminste niet de hele tijd. Bovendien werd zijn stapel oude bezems, plastic kratten, oud papier en asvaten onder onze ramen en tegen die heg steeds hoger. Ik vind dat niet mooi. Er moest wat voor, zodat ik dat allemaal niet maar 'mijn' boom wel kon zien.

Dus op zoek naar halve gordijnen die niks kosten. Want, cheapo die ik ben, daar ga ik niet veel aan uitgeven, over een jaar kunnen we ze weggooien. Grrr, Hornbach had die uitstekende folkloredingetjes niet meer. In andere winkels kwam ik erachter dat dergelijke gordijntjes hier brise-vue heten, maar aan vragen naar de prijs kwam ik niet toe. Namaakkant, nylon, beige. Gruwelijk.

Dan maar zelf maken. Ik was nu toch zo handig geworden met de naaimasjien al zei ik het zelf? Nou. Lap witte katoen, knipknipknip, zoomzoomzoom, stokje, spijkertje, klaar. Wit anti-inkijk en uitkijkstrookje.

Wel een beetje saai. Maar wacht. In de opslag moesten ergens nog verf en tamponeerkwasten zitten, en twee sjablonen die ik in 1995 in Williamsburg VA had gekocht toen ik daar wat rondreed in een landelijke stemming. Quilts, Shaker meubelen en dergelijke. Op naar Sunshines hooizolder, waar onze spullen staan. De eerste de beste doos die ik tevoorschijn trok: 'tekenspullen'. Bingo. Nu die sjablonen nog. Na een stoffig uur vol spinnewebben gaf ik het op. Dan maar geen traditionele Pennsylvania Dutch decoratie.

Toch moest er wat gebeuren. De verf was na bijna 20 jaar nog goed, de kwasten deden het ook nog. Ik tekende wat, sneed de vorm uit met de lay-outmesjes die ook in de doos tekenspullen zaten, maakte een proeflapje, alles leek te lukken. Het ging. Voilà. Helemaal in landelijke sfeer.

Nu het andere raam nog. En kijk, daarnaast is het raam van de garage, daar hoeft eigenlijk helemaal geen gordijn voor. En intussen is de buurman verdwenen. Zijn bezems afvalbakken en oudpapier zijn afgevoerd. Nodig is het dus niet, maar het kán natuurlijk wel. Nu ik de smaak te pakken heb, zie ik overal mogelijkheden voor een brise-vue, ook zonder inkijk- en uitkijktechnische noodzaak.