We wilden deze keer twee tests uitvoeren. Titan en Jay zijn nog bezig te ontdekken hoe ze zich in allerlei nieuwe situaties zullen gedragen, en wij met hen. Jay is nog jong en Titan heeft weinig ervaring met het buitenleven, met zijn vorige eigenaar trainde hij voor wedstrijden in maneges.

In test 1 reden we een rondje door het dorp naar Sophie, dat hadden we nog niet eerder gedaan. Op een dinsdagmiddag is het er stil, maar er kan altijd iets onverwachts opdoemen.

De score: een tankwagen waarvan de chauffeur vaart minderde en ruim om ons heen reed, een tractor met aanhanger die behoorlijk doorknarde, en enkele roodwitte paaltjes die Titan eerst wel ontzettend gevaarlijk leken, maar bij nader inzien toch niet zo. Ze beginnen vertrouwen in ons te krijgen, als wij ze vertellen dat het in orde is, durven ze wel (nog steeds met uitzondering van zompige oevers, daar kan ik Jay nog meer over vertellen maar dat doet ze mooi niet).

Bij Sophie was niemand thuis behalve de honden, maar ook de Emma-test leverde geen zweetdruppels op. Weer thuis praatten we nog een poos met Chantal en ook daar bleven ze netjes bij stilstaan. Ik ken paarden, de meeste in feite, die stilstaan een ondraaglijke bezoeking vinden. Wat hebben we het toch getroffen met onze twee welopgevoede debutanten.

Test 2. We hebben eindelijk goede zaklampen, als we eens 's nachts rare geluiden horen, kunnen we nu tenminste gaan kijken wie er gewond is. We wilden zien hoe ze daarop zouden reageren. Als ze er in paniek vandoor gaan zodra we het gewonde paard met onze lamp beschijnen, hebben we er nog niets aan. Dus leek het ons goed dat eens te testen. Noem het een rampenbestrijdingsoefening. Nou, dat was een non-event. De paarden vonden het gezellig dat we ze in het donker kwamen opzoeken, maar reageerden geheel niet op onze lamp. Koele types, precies goed.